Harold Barlow
Z Wikipedii
Harold S. Barlow (ur. 5 kwietnia 1860, zm. 16 lipca 1917), tenisista brytyjski, zwycięzca Wimbledonu w grze podwójnej.
Harold Barlow był regularnym uczestnikiem Wimbledonu w latach 80. i 90. XIX wieku, stając się symbolem zarazem pecha i dżentelmeńskiej postawy. Dwukrotnie dochodził do finału turnieju pretendentów (All Comers) i dwukrotnie schodził z kortu pokonany mimo wysokiego prowadzenia. W 1889 grał z Williamem Renshawem. Wygrał dwa pierwsze sety, trzecią partię przegrał nieznacznie 6:8. W czwartym secie prowadził 5:2 i miał sześć piłek meczowych. W historii turnieju zapisała się szczególnie piłka meczowa przy stanie 6:7 i 30:40 (serwis Renshawa). Renshaw ruszył po podaniu do siatki, ale potknął się i upuścił rakietę; rywal nie skorzystał z szansy zakończenia meczu, odegrał piłkę wysoko, umożliwiając Renshawowi kontynuację gry. Renshaw obronił meczbola i wygrał seta, ale w piątej partii ponownie wysoko przegrywał, tym razem aż 0:5. I tej szansy Barlow nie wykorzystał przegrywając pięć gemów z rzędu, wyszedł jeszcze na prowadzenie 6:5, ale ostatecznie przegrał w pięciu setach. Renshaw pokonał następnie w finale swojego brata Ernesta, sięgając po rekordowy, siódmy tytuł mistrza Wimbledonu.
Rok później Barlow ponownie znalazł się w finale All Comers, tym razem mając za przeciwnika Irlandczyka Willoughby Hamiltona. Hamilton przegrał pierwszego seta, ale kolejne dwie partie rozstrzygnął na swoją korzyść. Kryzys dopadł go przy stanie 4:4 w czwartym secie, kiedy przegrał sześć gemów z rzędu. Tym samym Barlow wyszedł na wysokie prowadzenie w decydującej partii, ale ponownie nie dane było mu wygrać ważnego meczu. Hamilton opanował sytuację i ostatecznie wygrał 7:5 w piątym secie, dwa ostatnie gemy bez straty punktu. Oba pechowe dla Barlowa rozstrzygnięcia można uznać za jeden z pierwszych przejawów przypadłości sportowej, zwanej współcześnie "obawą przed zwycięstwem" (nikefobią).
Jedyne zwycięstwo na Wimbledonie Barlow odniósł w 1892 w grze podwójnej. W parze z Ernestem Lewisem pokonał w finale bliźniaków Wilfreda i Herberta Baddeleyów. Rok później Barlow i Lewis wystąpili w finale (challenge round) jako obrońcy tytułu, ale nie sprostali Joshua Pimowi i Frankowi Stokerowi. Ponadto Barlow dwukrotnie kończył starty deblowe na finale turnieju pretendentów (All Comers) - w 1891 w parze z Ernestem Renshawem i w 1894 w parze z Charlesem Martinem (oba mecze przegrane z Baddeleyami).
Występy w finałach All Comers Wimbledonu:
- 1889 - 6:3, 7:5, 6:8, 8:10, 6:8 z Williamem Renshawem
- 1890 - 6:2, 4:6, 4:6, 6:4, 5:7 z Willoughby Hamiltonem
Źródła:
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
