Giovanni Caboto
Z Wikipedii
Giovanni Caboto, znany pod angielską wersją swego imienia jako John Cabot (ur. 1450 w Genui, zm. 1499) – włoski żeglarz, pływający pod angielską banderą.
Od 1461 roku mieszkał w Wenecji. W 1476 roku przyjął obywatelstwo tamtejszej Republiki. Jako obywatel wenecki odbył liczne podróże na Wschód, docierając podobno nawet do Mekki[1].
Około 1484 osiadł w Anglii, zmieniając nazwisko na John Cabot.
John Cabot, będąc już doświadczonym kapitanem, został zatrudniony przez Henryka VII dla odbycia podróży w celu znalezienia drogi do Azji. Zgodnie ze swymi przekonaniami, Cabot wybrał drogę północną, w nadziei na odnalezienie domniemanego Przejścia Północno-Zachodniego. W czasie swej wyprawy w 1497 dopłynął do kontynentalnych brzegów Ameryki Północnej, odkrywając Nową Fundlandię i Labrador. Kontynuując swoją wyprawę na północ został zatrzymany przez lody. Cabot nie zdołał odkryć północnej drogi morskiej, lecz wytyczył kierunek poszukiwań dla kolejnych podróżników. W czasie swej drugiej wyprawy w 1498 opłynął środkową część wybrzeża amerykańskiego, docierając aż do przylądka Hatteras. Powracając z wyprawy zginął w okolicach Islandii.
Odkrycia Cabota były podstawą brytyjskich roszczeń do terenów kontynentalnych Ameryki Północnej.
Od jego nazwiska pochodzi nazwa kabotaż, określająca żeglugę pomiędzy portami tego samego państwa lub ogólniej żeglugę przybrzeżną (zob. hasło żegluga).
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
- ↑ S. Grzybowski, Tomahawki i muszkiety, s. 27.
[edytuj] Bibliografia
- Grzybowski S., Tomahawki i muszkiety. Z dziejów Ameryki Północnej XV-XVIII w., Warszawa 1965, s. 26-29.
