Els Callens
Z Wikipedii
| Els Callens | |
| Państwo | .svg/20px-Flag_of_Belgium_(civil).svg.png){kind=small} Belgia |
| Miejsce zamieszkania | Antwerpia |
| Data urodzenia | 20 sierpnia 1970 |
| Miejsce urodzenia | Antwerpia |
| Wzrost | 178 cm |
| Waga | 60 kg |
| Gra | praworęczna |
| Status profesjonalny | styczeń 1990 |
| Zakończenie kariery | październik 2005 |
| Trener | Jos Geerinck |
|
|
|
| Wygrane turnieje | 0 |
| Najwyżej w rankingu | 43 (17 lutego 1997) |
| Australian Open | 3R (2000) |
| Roland Garros | 2R (1995, 1998 - 2000) |
| Wimbledon | 3R (2002) |
| US Open | 3R (1996) |
|
|
|
| Wygrane turnieje | 10 |
| Najwyżej w rankingu | 12 (14 maja 2001) |
| Australian Open | QF (2000) |
| Roland Garros | QF (1999) |
| Wimbledon | QF (1997, 1998) |
| US Open | SF (2000) |
 |
||
| Tenis ziemny | ||
 brąz |
Sydney 2000 | debel |
Els Callens (ur. 20 sierpnia 1970 w Antwerpii), tenisistka belgijska, specjalistka gry podwójnej, medalistka olimpijska, zdobywczyni Pucharu Federacji.
Karierę zawodową rozpoczęła w styczniu 1990. Szczególnie wartościowe wyniki osiągała w deblu, ale z powodzeniem występowała także w grze pojedynczej - dotarła do pozycji nr 43 w rankingu światowym (w lutym 1997). Do jej najlepszych wyników singlowych można zaliczyć finał turnieju w Québecu (1996), zwycięstwo nad Hiszpanką Sánchez Vicario (wówczas nr 4 na świecie) w Pucharze Federacji (1997), jedenaście wygranych turniejów ITF Women's Circuit (niższej rangi niż WTA Tour), trzykrotnie 1/16 finału (III runda) turniejów wielkoszlemowych (US Open 1995, Australian Open 2000, Wimbledon 2002). Na turnieju wimbledońskim w 2002 przegrała w III rundzie z Sereną Williams 6:7, 6:7, stanowiąc dla Amerykanki najcięższą przeprawę w drodze po tytuł.
Jako deblistka wygrała dziesięć turniejów WTA Tour, w dalszych dwunastu dotarła do finału. W 2000 w parze z rodaczką Dominique Van Roost dotarła do półfinału turnieju Masters w Nowym Jorku. Również z Van Roost sięgnęła po brązowy medal igrzysk olimpijskich w Sydney w 2000. W maju 2001 została sklasyfikowana na pozycji nr 12 w rankingu deblistek. Wygrała m.in. trzykrotnie turniej deblowy w rodzinnej Antwerpii, a także turniej w Berlinie (2001). Występowała również w grze mieszanej, dwukrotnie osiągając półfinał wielkoszlemowy - Wimbledon i US Open w 2002 (z Robbie Koenigiem z RPA).
W zespole narodowym w Pucharze Federacji występowała w latach 1994-2005, w 2001 przyczyniła się (głównie jako deblistka) do zdobycia przez Belgię tego trofeum. Wraz z końcem sezonu 2005 zdecydowała się zakończyć karierę zawodniczą, ostatni występ turniejowy zaliczyła w październiku t.r. w Hasselt (przegrała w II rundzie z Niemką Julią Schruff). Jej zarobki na korcie w ciągu 15 lat kariery przekroczyły półtora miliona dolarów.
Wygrane turnieje:
- 1996 Auckland (z Julie Halard-Decugis)
- 1998 Birmingham, Pattaya City (oba z Halard-Decugis)
- 2000 Los Angeles (z Van Roost)
- 2001 Berlin (z Meghann Shaughnessy), Antwerpia (z Virginią Ruano Pascual)
- 2002 Birmingham (ze Shinobu Asagoe)
- 2003 Birmingham (z Meilen Tu)
- 2004 Antwerpia (z Carą Black)
- 2005 Antwerpia (z C. Black)
Finały turniejowe:
- 1996 Cardiff (z Laurence Courtois)
- 2000 Quebec (z Kimberly Po)
- 2001 Hawaii (z Nicole Pratt), Linz (z Chandą Rubin)
- 2002 Sarasota (z Conchitą Martínez), Tokio (Pan Pacific, z Robertą Vinci)
- 2003 Los Angeles (z Jeleną Bowiną), Québec (z Tu)
- 2004 Hobart (z Barbarą Schett), Casablanca (z Katariną Srebotnik), Vancouver (z Anną-Leną Grönefeld), Québec (z Samanthą Stosur)
