Z Wikipedii
Dymnica pospolita, dymnica lekarska (Fumaria officinalis L.) - gatunek rośliny jednorocznej należący do rodziny makowatych (w systemie Reveala). Występuje w stanie dzikim w całej Europie z wyjątkiem dalekiej północy. W Polsce na całym obszarze. Archeofit.
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Roślina wzniesiona lub podnosząca się, osiąga 10-30(40) cm wysokości.
- Łodyga
- Rozgałęziona, naga, bruzdowata, gęsto ulistniona.
- Liście
- Niebieskozielone, ogonkowe, podwójnie pierzaste, końcowe listki równowaskolancetowate o szerokości 2-3 mm. Przysadki krótsze od kielicha.
- Kwiaty
- Purpurowoczerwone z ciemnoczerwonym wierzchołkiem i zielonym grzbietem zebrane po 20-40 w gęsty, groniasty kwiatostan. Kwiaty długości do 8 mm, symetryczne, z dwiema działkami kielicha. Płatki korony cztery, górny zewnętrzny kończy się ostrogą, dwa wewnętrzne z przodu zrośnięte. Kwiaty mają po 2 pręciki. Kwitnie od kwietnia do października, zapylana jest przez błonkówki.
- Owoce
- Nerkowata lub kulista niełupka, średnicy 2-2,5 mm, zielona do żółtobrunatnej, z niewielkim wgnieceniem na wierzchołku. Roznoszone są przez mrówki (myrmekochoria). Zaraz po dojrzeniu nasiona kiełkują słabo, po przezimowaniu w glebie mają znacznie większą zdolność kiełkowania. Kiełkują przez cały rok, przez co roślina jest uciążliwym chwastem polnym.
- Biotop, wymagania
- Wysypiska, pola, winnice, ogrody, gdzie występuje jako chwast. Preferuje gleby gliniaste lub piaszczyste, suche, zasadowe (roślina wskaźnikowa gleb zasadowych). Występuje od niżu po pogórze. W wyższych położeniach porasta tylko południowe stoki. Roślina ruderalna. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Veronico-Fumarietum [1] ;Korzeń: Cienki i zwykle nieregularnie pogięty.
- Roślina trująca
- Leczenie jej preparatami tylko pod kontrolą lekarza. Wyższe dawki mogą zaburzać pracę serca i wątroby oraz porażać mięśnie gładkie.
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina lecznicza
- Surowiec zielarski : ziele dymnicy (Herba Fumariae). Nieprzyjemny zapach i ostry, słono-gorzki smak nadaje mu alkaloid fumaryna lub protopina. Zawiera ponadto żywicę, flawonoidy, garbniki, śluzy i substancje gorzkie.
- Działanie : żółciopędne, moczopędne, rozkurczające mięśnie gładkie. Ma zastosowanie przy chorobach pęcherzyka żółciowego, odwary i herbatki stosuje się przeciw chorobom skórnym.
- Zbiór i suszenie : zbiera się nadziemne pędy podczas ich kwitnienia, suszy w zacienionym i przewiewnym miejscu.[2]
Przypisy
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- ↑ Jindřich Krejča, Jan Macků: Atlas roślin leczniczych. Warszawa: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
[edytuj] Bibliografia
- Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
Galeria zdjęć i grafik
