Duchowieństwo
Z Wikipedii
Duchowieństwo, także Kler (łac. clerus z gr. kléros) - ogół duchowieństwa w danym kraju lub przynależącego do określonego Kościoła.
[edytuj] Historia (w Polsce)
Jako stan wyodrębnił się w XIII wieku, kiedy arcybiskup Henryk Kietlicz uzyskał od książąt piastowskich przywileje borzykowski (1210) i wolborski (1215), nadające immunitety sądowy i podatkowy dobrom kościelnym. Tym samym Kościół w Polsce wyodrębnił się spod władzy książąt, zwolniony z podatków na rzecz państwa i poddany wyłącznie własnym sądom kościelnym. W średniowieczu duchowieństwo miało największy bezpośredni wpływ na ludność danego państwa, a pośredni poprzez papieża i biskupów na króla i władców tego kraju. Przykładem niech będzie to, że prymas był interrexem. Od innych średniowiecznych stanów różnił się tym, że był zasilany wyłącznie przez osoby z innych stanów, a to ze względu na obowiązujący w Kościele rzymskokatolickim celibat.
[edytuj] Współcześnie
Duchownym jest ten, który przyjął święcenia lub został ordynowany, czyli diakon, prezbiter i biskup.
Zakonnicy określani są poprawnie jako osoby konsekrowane. Tak więc można być osobą konsekrowaną nie należącą do stanu duchownego, na odwrót, należeć do obu tych stanów jednocześnie lub do żadnego z nich.
Pojęcie stanu duchownego powstało w prawie wyznaniowym, które zazwyczaj odróżnia duchowieństwo, czyli kler (gr. kleros 'udział'), od wiernych, czyli laikatu (gr. laos 'lud').
