Droginia
Z Wikipedii
| Droginia | |
| Województwo | małopolskie |
| Powiat | myślenicki |
| Gmina | Myślenice |
| Sołtys | Janina Cienkosz |
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
12 |
| Kod pocztowy | 32-400 |
| Tablice rejestracyjne | KMY |
Droginia – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie myślenickim, w gminie Myślenice.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krakowskiego.
Wieś ta leżała na prawym brzegu Raby, w połowie odległości miedzy Dobczycami, a Myślenicami. W 1986 r. Droginia znalazła się na dnie sztucznego Jeziora Dobczyckiego. Na pn.- zach. skłonie Pasma Ostrysza pozostały tylko niewielkie jej przysiółki i pojedyncze zagrody oraz w dolnym odcinku Doliny Trzemeśnianki jeden obszerny przysiółek Banowice.
Przysiółek ten przez kilka wieków stanowił oddzielną wieś. Przed 1986 r. do Banowic przesiedlono większość mieszkańców "starej Drogini". Na przydzielonych im działkach budowlanych o powierzchni 12 arów każda, powstały nowe zabudowania o charakterze domków jednorodzinnych i wilii. Na rolnicze obejścia gospodarskie, a tym bardziej na przydomowe ogródki i sady, nie wystarczyło już miejsca. Tak, więc chłopi drogińsko-banowiccy mieszkają jakby na podmiejskim osiedlu willowym. Według legendy głosił tutaj w roku 996 Słowo Boże biskup praski Wojciech, z rodu Sławinska, czeskiego księcia Libic, święty od 999 roku. Wiadomo, że w 1239 roku Gryfici, fundatorzy klasztoru cystersów w Szczyrzycu wykupili ją drogą zamiany za wsie Latoszyn i Straszęcin koło Dębicy. Już wtedy istniała w Droginii kaplica, młyn i karczma. Obiekty te świadczą, że w tym czasie Droginia stanowiła atrakcyjny ośrodek osadnictwa przy trakcie, wiodącym z Krakowa przez Siepraw, na Podhale, do Słowacji i Węgier. W 1498 r. Jan Jordan z Zakliczyna przejął tutejsze sołectwo z rąk mieszczan, a w 1502 r. wszedł w posiadanie również samej [[[Droginia|Drogini]]; w zamian za nie odstąpił klasztorowi w Szczyrzycu sołectwo w Głogoczowie. Wkrótce Jordanowie założyli w Drogini folwark. W rękach tej rodziny, z przerwą w XVII w., kiedy była w części własnością Brzechwów, Droginia pozostawała aż do drugiej połowy XVIII w.
