Chiaroscuro
Z Wikipedii
Chiaroscuro (wł. chiaro - "jasny" i oscuro - "ciemny"), inaczej światłocień - technika stosowana najpierw w drzeworytnictwie, a potem także w malarstwie, polegająca na uwydatnieniu kontrastu światła i cienia na obrazie. Dzięki efektom światłocieniowym możemy zobaczyć i podziwiać formę oraz kolor.
Drzeworyt chiaroscuro (światłocieniowy) pojawił się niemal równolegle we Włoszech w 1506 r. i w krajach niemieckich w 1508 r. Odbitka powstaje z dwóch drzeworytów: konturowego i tonowego. Ten typ grafiki rozkwitł we Włoszech a w XVII w. rozpowszechnił się we Francji i Anglii. [1]
Nazwę technice nadał ponoć Leonardo da Vinci, stosując ją po raz pierwszy w 1483 r. na swym obrazie Madonna w grocie. Najwybitniejsi malarze stosujący chiaroscuro to m.in.: Caravaggio, Rembrandt van Rijn.