Centralny Okręg Przemysłowy
Z Wikipedii
Centralny Okręg Przemysłowy (COP), ośrodek przemysłu ciężkiego budowany w 1936-1939 w południowo-centralnych dzielnicach Polski. Był jednym z największych przedsięwzięć ekonomicznych II Rzeczypospolitej. Celem COP-u było zwiększenie ekonomicznego potencjału Polski, rozbudowa przemysłu ciężkiego i zbrojeniowego, a także zmniejszenie bezrobocia wywołanego skutkami wielkiego kryzysu. Na rozwój COP-u przeznaczano w latach 1937-1939 około 60% całości wydatków inwestycyjnych.
Spis treści |
[edytuj] Geneza
Budowę COP zainicjował wicepremier do spraw ekonomicznych i jednocześnie minister skarbu Eugeniusz Kwiatkowski, który rozpoczął działalność w trudnym okresie, gdy kryzys dopiero się kończył, wzrastało bezrobocie w miastach, a na wsiach wciąż panowała bardzo trudna sytuacja. Powoli wzrastała produkcja przemysłowa, której jednak poziom daleki był od tego sprzed kryzysu, ze względu na niską siłę nabywczą wsi. Kwiatkowski uznał, że najlepszym wyjściem będzie zwiększenie zatrudnienia w przemyśle, gdyż nie było realnych szans na szybkie zmiany w strukturze agrarnej. Zgodnie z panującymi poglądami ekonomicznymi zapoczątkowanymi przez amerykański New Deal starano się skupić na rozwoju wytwórczości w tych gałęziach przemysłu, które nie przyczyniały się do powstawania dóbr konsumpcyjnych. Dlatego położono nacisk na rozbudowę infrastruktury. W tym celu minister skarbu wraz z Pawłem Kosieradzkim i Władysławem Kosieradzkim opracował czteroletni plan inwestycyjny, obejmujący okres 1 VII 1936-30 VI 1940. W pierwszej wersji inwestycje miały być prowadzone w całym kraju, ale ze względu na ograniczone środki i nikłe korzyści z rozproszonych inwestycji zdecydowano się na modyfikację planu. Kwiatkowski zaproponował koncentracje zabiegów w tzw. trójkącie bezpieczeństwa na południu Polski. Swoje zdanie wyraził w przemówieniu sejmowym 5 II 1937 roku, podczas którego wystąpił też z wnioskiem o powiększenie przeznaczonego na ten cel kapitału do 2 400 mln zł, na co uzyskał zgodę. Tak ostatecznie narodziła się idea COP-U.
[edytuj] Lokalizacja
Zamiar skoncentrowania w tym rejonie przemysłu zbrojeniowego narodził się już w latach 1921-1922 ze względu na doświadczenia kręgów wojskowych z lat 1914-1920. Wtedy też pojawiła się nazwa "trójkąt bezpieczeństwa" na określenie terenu będącego poza zasięgiem lotnictwa niemieckiego i radzieckiego. W czasie realizacji projektu ta nazwa straciła na aktualności ze względu na znaczny wzrost zasięgu samolotów. Początkowo COP miał być zlokalizowany tylko tu, a więc na terenach najbardziej oddalonych od granicy z Niemcami i ze Związkiem Radzieckim, położonych w widłach Sanu i Wisły, a od południa osłoniętych pasmem Karpat. Potem jednak strefa COP została powiększona o przyległe tereny ówczesnych woj.: kieleckiego, lubelskiego, lwowskiego i krakowskiego. COP obejmował ponad 15% terytorium kraju zamieszkane przez 18% ludności. Łącznie obszar ten liczył ok. 60 tys. km² i ponad 5,6 mln ludności (93 osoby na km²), z której ponad 80% stanowili mieszkańcy ubogich, przeludnionych wsi. W tym rejonie szczególnie widoczne było przeludnienie agrarne, a nadmiar siły roboczej (ukryte bezrobocie) szacowano tu na 500-700 tys. osób. COP obejmował swoim zasięgiem obszary dawnych województw: południową część kieleckiego, wschodnią krakowskiego, zachodnią lubelskiego i lwowskiego. Były to w większości nieużytki rolne, nieurodzajne i przeludnione gospodarstwa karłowate i małorolne niezapewniające utrzymania rolnikom (poza Lubelszczyzną).
Podzielony był na trzy rejony:
- A – surowcowy: kielecki,
- B – aprowizacyjny: lubelski,
- C – przemysłu przetwórczego: sandomierski.
Poszczególne regiony COP uzupełniały się wzajemnie. Region kielecki, bogaty w kopaliny, miał stanowić zaplecze surowcowe; region lubelski miał być zapleczem rolniczym, a region sandomierski bazą energetyczną (ropa naftowa, gaz ziemny, elektrownie wodne). Najważniejsza część położona była w widłach Wisły i Sanu z centrum w Sandomierzu. Rejon ten położony na granicy Polski A i B utożsamiany był właściwie z całym okręgiem ze względu na znaczną liczbę zakładów przemysłowych.
[edytuj] Inwestycje
Prace podjęto z dużym zaangażowaniem rozpoczynając budowę wielu obiektów jednocześnie. Inwestycjom COP towarzyszyła rozbudowa infrastruktury komunikacyjnej i energetycznej. Energii dostarczać miały elektrownie wodne i cieplne bazujące na dostępnych tu surowcach. W ramach 30-letniego programu powstać miało ponad trzydzieści różnorodnych obiektów - elektrowni i zbiorników retencyjnych. Do 1939 roku w stadium zaawansowanym były hydroelektrownie w Porąbce, Rożnowie na Dunajcu i Czchowie, kończono prace w Czorsztynie, Solinie i Myczkowcach. Inwestycje w Rożnowie dokończyli Niemcy, a wiele innych ukończono wiele lat po wojnie. Do 1938 roku wybudowano około 300 km gazociągu Gorlice-Jasło-Krosno---Ostrowiec, ale nie udało się doprowadzić go do Warszawy.
Pod Rozwadowem powstały huta, zakłady zbrojeniowe i miasto, któremu nadano nazwę Stalowa Wola. Produkowano tam m.in. haubice 100 mm. W Dębicy zbudowano fabrykę kauczuku syntetycznego, opon, farb; w Mielcu – Państwowe Zakłady Lotnicze; w Rzeszowie – fabrykę silników lotniczych i sprzętu artyleryjskiego (przyszłe WSK PZL Rzeszów); w Niedomicach pod Tarnowem – fabrykę celulozy do produkcji prochu; w Dębie - Wytwórnię Amunicji Nr 3 (dzisiejszy Dezamet w Nowej Dębie). W 1937 r. rozpoczęto budowę Zakładów Chemicznych w Nowej Sarzynie. Miały one produkować nitrozwiązki - zwłaszcza materiały wybuchowe. Rozruch mechaniczny nastąpił w 1939 r., ale nie zdążono uruchomić produkcji chemicznej przed rozpoczęciem II wojny światowej. Po wojnie produkcję wznowiono w 1954 r. Rozbudowano istniejące już zakłady zbrojeniowe i wytwórnie amunicji.
[edytuj] Ośrodki
Bliżyn, Chęciny, Ćmielów, Radom, Pionki, Jawidz, Lublin, Rejowiec, Krasnystaw, Kraśnik, Stalowa Wola, Krosno. Jarosław, Przemyśl, Nisko, Tarnobrzeg, Starachowice, Ostrowiec, Skarżysko-Kamienna, Kielce, Mielec, Mościce, Taranów, Dębica, Jasło, Gorlice, Dąbie, Pustków, Krajowice, Rożnów, Czchów, Nowy Sącz, Sanok.
[edytuj] Koszty i efekty inwestycji
Wydatki na budowę COP pochłonęły ze środków państwowych i z Funduszu Obrony Narodowej sumę 2,4 mld zł.
Zakłady zbrojeniowe COP w niewielkim stopniu przyczyniły się do lepszego wyposażenia armii we wrześniu 1939, ponieważ pełne uruchomienie produkcji nowo wybudowanych zakładów miało nastąpić dopiero w roku 1941. Armia polska nie otrzymała prawie nic poza produkcją zakładów rozbudowywanych w Zagłębiu Staropolskim. Niewątpliwie jednak był to najambitniejszy plan Polski międzywojennej i planu czteroletniego.
Budżet państwa nie był zbyt imponujący, a budowa COP-u pochłonęła większość środków na inwestycje przez co w zasadzie nie rozbudowywano innych rejonów kraju. Kwiatkowskiemu zarzucano nawet tworzenie swoistej "oazy szczęśliwości" zaniedbując pozostałe tereny. Lecz nawet COP daleki był od rozwiązania wszystkich problemów. Zapewnił zatrudnienie dla 100 tys. osób, podczas gdy konieczne było około 400 tys. miejsc pracy.
[edytuj] Propaganda COP
Budowę Centralnego Okręgu Przemysłowego głoszono punktem zwrotnym w sytuacji ekonomicznej kraju. Opinie te podtrzymywała prasa, jak również wielu twórców, m.in. Melchior Wańkowicz w COP ognisko siły - Centralny Okręg Przemysłowy i Sztafeta. Książka o polskim pochodzie gospodarczym. COP stawał się dowodem na skuteczną politykę państwa.
[edytuj] Bibliografia
- M.M. Drozdowski, Sprawy i Ludzie II Rzeczypospolitej, Kraków 1979, s. 49-100
- Cz. Brzoza, A.L. Sowa, Historia Polski 1918-1945, Kraków 2006, s. 211-218
