Bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim
Z Wikipedii
| Bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim II wojna punicka |
|||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||
| Data | 24 czerwca 217 p.n.e. | ||||||||||||||||
| Miejsce | Jezioro Trazymeńskie | ||||||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo Kartaginy | ||||||||||||||||
| Terytorium | Republika Rzymska | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| II wojna punicka |
|---|
|
Ticinus – Trebia – Jezioro Trazymeńskie – Kanny – Nola 1 – Nola 2 – Nola 3 – Kapua 1 – Silarus – Herdonia 1– Gwadalkiwir – Kapua 2 – Herdonia 2 – Numistro – Asculum – Baecula – Grumentum – Metaurus – Ilipa – Krotona – Bagbrades – Zama |
Bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim była jedną z większych bitew II wojny punickiej i odbyła się 24 czerwca 217 p.n.e. między armią kartagińską pod wodzą Hannibala a armią Rzymską. Armia Hannibala odniosła drugie już w tej wojnie druzgoczące zwycięstwo.
Spis treści |
[edytuj] Przed bitwą
Dzięki zwycięstwu w bitwie nad Trebią Hannibal ruszył na południe. Rzymianie byli pewni, że celem wędrówki jego armii jest Rzym. Dlatego też w stronę nadciągającego wroga wysłano konsula Flaminiusza, by stanął wojskom inwazyjnym na drodze.
[edytuj] Armia rzymska
Konsul Flaminiusz nie był genialnym wodzem - o wiele lepiej znał się na polityce. Był jednak człowiekiem bardzo opanowanym i odważnym. Jego armia liczyła 25 000 dobrze uzbrojonych żołnierzy. Zajęli oni pozycje na wzgórzu, nie wiedząc o tym, że Hannibal jest już tylko o dzień drogi od armii rzymskiej.
Według "Zarysu historii wojskowości powszechnej" Janusza Sikorskiego, wojska rzymskie zostały zaatakowane w marszu. Po prostu ich dowódca Flaminiusz zaniechał wysyłania zwiadowców, sądząc, że wojska kartagińskie są jeszcze daleko. Zarządził więc marsz wzdłuż brzegów jeziora.
[edytuj] Armia kartagińska
Armia ta była zbieraniną różnych nacji. Skład wojsk nosił na sobie ślad wędrówki z Afryki. Byli wśród tych żołnierzy Numidowie, Libijczycy, Iberowie, Ligurowie i Lombardowie. W wyniku epidemii i trudnej drogi potężna armia stopniała do 40 000 ludzi (z wszystkich słoni przetrwał tylko jeden - Surus). Na czele tych wojsk stał Hannibal - człowiek posiadający niesamowity autorytet, posłuch u żołnierzy, a przede wszystkim niezwykły talent wojskowy.
[edytuj] Bitwa
Rankiem 24 czerwca pod osłoną mgły Hannibal wysłał swą lekką konnicę, aby zablokowała przewidywaną drogę ucieczki Rzymian, a resztę sił ukrył wzdłuż drogi, którą mieli oni nadciągnąć. Libijczycy i Iberowie zostali odesłani, by ochraniać obóz. Hannibal wydał rozkaz do jednoczesnego ataku dla wszystkich swych wojsk.
Krótka, 3-godzinna bitwa skończyła się totalną klęską Rzymian przypartych do brzegu jeziora, gdzie w panice szukali ratunku przed armią kartagińską. Poległo 15 000 żołnierzy rzymskich, w tym odpowiedzialny za klęskę Flaminiusz. Pozostałe 10 000 żołnierzy poszło w rozsypkę.
Według "Zarysu historii wojskowości powszechnej" Janusza Sikorskiego bitwa ta miała troszkę inny przebieg. Wojska kartagińskie rozmieszczone na wzgórzach zaatakowały rozciągnięte kolumny rzymskie. Atak ten przeprowadzony nagle (byli oni ukryci), z zaskoczenia (Rzymianie sądzili, że wróg jest daleko), oraz zamykający wszystkie drogi ucieczki (kolumna przednia i tylna zostały dodatkowo otoczone), był całkowicie udany. Armia rzymska nie była w stanie uformować szeregów, co spowodowało ogólną rzeź wśród jej żołnierzy. Była to więc modyfikacja uwzględniająca teren manewru z Kann. Dodatkowo dołączony był tutaj element zaskoczenia (tak jak w bitwie pod Cedynią).
