Biedrzeniec wielki

Z Wikipedii

Biedrzeniec wielki
Systematyka wg Reveala
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	Rosopsida
Rząd	araliowce
Rodzina	selerowate
Rodzaj	biedrzeniec
Gatunek	biedrzeniec wielki
Nazwa systematyczna
'Pimpinella major L. Huds
Synonimy
Pimpinella magna L.
Galeria zdjęć i grafik

Biedrzeniec wielki (Pimpinella major L. Huds) – gatunek byliny z rodziny selerowatych. W Polsce roślina pospolita.

Spis treści 1 Morfologia 2 Ekologia 3 Zastosowanie 4 Przypisy

[edytuj] Morfologia

Łodyga

Wzniesiona, dęta, kanciasta, głęboko bruzdowan, w odstępach ulistniona, krótko owłosiona, rozgałęziająca się. Osiąga wysokość do 100 cm.

Liście

Ciemnozielone, nieco błyszczące, pierzaste o listkach zaostrzonych.

Kwiaty

Drobne, koloru białego, rzadziej różowego, zebrane w baldach złożony zwisły przed kwitnieniem, mający od 9 do 15 szypułek. Zwykle brak pokryw i pokrywek (jeśli występują to w formie szczątkowej). Słupki o szyjkach krótszych od zalążni. Zapylane są przez drobne owady. Kwitnie od czerwca do września.

Owoc

Rozłupki rozsiewane przez wiatr.

Korzeń

Masywny, nieregularnie poskręcany.

[edytuj] Ekologia

Hemikryptofit. Występuje na mezofilnych łąkach, moczarach, zaroślach w lasach górskich po piętro subalpejskie. Preferuje stanowiska otwarte, umiarkowanie naświetlone, umiarkowane warunki klimatyczne. Gleby obojętne, zasobne, wilgotne. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych, gatunek charakterystyczny dla rzędu Arrhenatheretalia^[1].

[edytuj] Zastosowanie

• Roślina jadalna:
  • Młode listki biedrzeńca można spożywać w postaci sałatek. Sałatkę sporządza się z całych lub pokrajanych listków, uprzednio sparzonych przegotowaną wodą. Dla poprawienia smaku można dodać soku cytrynowego.
• Roślina lecznicza :
  • Surowiec zielarski : Surowcem jest korzeń oraz ziele. Zbiór korzeni przeprowadza się jesienią lub wczesną wiosną. Po wykopaniu rośliny i odcięciu korzenia oczyszczamy go i suszymy w podwyższonej temperaturze. Po wysuszeniu surowiec przechowujemy w szczelnych opakowaniach, ponieważ łatwo wilgotnieje i jest atakowany przez owady.
  • Skład chemiczny: zawiera olejek eteryczny o swoistym niezbyt miłym zapachu, furanokumaryny, sporo garbników, substancje żywicowe i białkowe, węglowodany oraz skrobia.
  • Działanie lecznicze: korzeń biedrzeńca ma działanie głównie przeciwkaszlowe i moczopędne. Stosowany w przewlekłych schorzeniach górnych dróg oddechowych gardła i krtani, w nieżytach oskrzeli, w kaszlu, astmie, a także w schorzeniach przewodu pokarmowego, jak przewlekłe nieżyty żołądka i jelit, dolegliwości wątrobowe, w schorzeniach pęcherza i dróg moczowych oraz kamienicy nerkowej. Wykorzystywany przy chorobach:anoreksji, biegunce, chrypce, dnie moczowej, grypie, kamicy nerkowej, kaszlu, krwawieniach, odrze, przeziębieniu, różyczce, zapaleniu oskrzeli, zgadze
  • Wyciąg spirytusowy z korzeni powoduje rozszerze­nie naczyń krwionośnych i zmniejszenie napięcia mięśni gładkich — działa przeciwskurczowo. Zewnętrznie stosowany w postaci okładów na rany, do płukania w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła. Ziele biedrzeńca działa podobnie do korzenia, jednak znacznie słabiej.
  • Uwaga: ze względu na działanie przeciwskurczowe nie wolno wyciągu spirytusowego z korzenia biedrzeńca stosować u ciężarnych.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.