Baszta Białogłówka

Z Wikipedii

Baszta Białogłówka - z pierwszej połowy XV wieku, zabytek Stargardu Szczecińskiego, znajdujący się w najstarszej części Starego Miasta, na obrzeżu dawnego grodziska, w sąsiedztwie bramy Wałowej, na zakolu Iny.

Baszta swoją nazwę przyjęła od zwieńczającego jej hełm sześciokątnego stożka, otynkowanego na biały kolor. Zbudowana został a na podstawie kwadratowej, przechodzącej w kształt cylindra do wysokości ok. 30 m. Wewnątrz znajduje się sześć kondygnacji wraz z lochem więziennym. Baszta Białogłówka jest zabytkiem na Europejskim Szlaku Gotyku Ceglanego.

[edytuj] Legenda

Istnieje legenda średniowieczna, która opowiada jak to większość mężczyzn Stargardu wyruszyła na walkę z rozkazu ówczesnego władcy. W mieście zostali tylko nieliczni rzemieślnicy, starcy, kobiety i dzieci. Opustoszałe miasto zaatakowały nieznane wojska, które zebrały sie pod basztą. Bezbronne kobiety, zauważywszy wroga, zabrały niewielką ilość broni, i stanęły do obrony. Ich walka wobec przeważających sił wroga była była z góry przegrana. Wówczas wpadły na pomysł, aby w wielkich kotłach zagotować smołę. Gdy była odpowiednio gorąca, za pomocą prymitywnych podnośników wylały ją na armię wroga. Udało im się odeprzeć atak i ocalić miasto. Gdy ówczesny władca się o tym dowiedział, rozkazał pomalować szczyt baszty na biało i na cześć dzielnych mieszkanek nazwać ją "Basztą Białogłową", ponieważ kiedyś kobiety za sprawą białych czepków noszonych na głowach nazywano "białogłowami".

[edytuj] Zobacz też

• Zabytki Stargardu Szczecińskiego
• Stare Miasto (Stargard Szczeciński)

[edytuj] Linki

• Położenie baszty