Alfred Lenica

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi.
Należy w nim poprawić: zintegrować duży wklejony fragment tekstu, usunąć kapitalizację.
Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Ten artykuł może zawierać twórczość własną lub niezweryfikowane dane.
Pomóż Wikipedii, dodając przypisy.

Alfred Lenica (ur. 4 sierpnia 1899 r. w Pabianicach, zm. 16 kwietnia 1977 r. w Warszawie) - polski malarz, ojciec Jana Lenicy.

Studia rozpoczął w 1922 roku na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Równolegle studiował muzykę w Konserwatorium Muzycznym.

Swoje malarskie zainteresowania pogłębiał studiując w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych prowadzonym przez Adama Hannytkiewicza.

W latach 30tych Alfred Lenica malował obrazy figuratywne, przede wszystkim martwe natury i pejzaże, wzorując sie na kubizmie.

Na początku wojny rodzina Leniców wysiedlona z Poznania udała się do Krakowa. Czas wojny był przełomowy w karierze malarza. Krakowskie środowisko artystyczne skupione wokół Tadeusza Kantora, a zwłaszcza przyjaźń z Jerzym Kujawskim zaowocowała pogłębieniem zainteresowań malarza awangardą.

W 1945 roku Alfred Lenica powrócił do Poznania, gdzie niemal natychmiast zaangażował się w działalność artystyczna. W 1947 został współzałożycielem awangardowej grupy 4F+R. Po latach prób i poszukiwań, Lenica coraz silniej dążył ku abstrakcji i taszyzmowi. W 1948 roku wziął udział w słynnej I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie zorganizowanej przez Tadeusza Kantora.

Obok poszukiwań i fascynacji abstrakcją, Alfred Lenica aktywnie współuczestniczył u nurcie socrealistycznym, tworząc wiele realistycznych obrazów w początku lat 50. W pierwszej połowie lat 50., w okresie socrealizmu, Lenica przerwał swoje twórcze eksperymenty, zwracając się w stronę wprowadzonej politycznym nakazem doktryny artystycznej. Z racji swoich przekonań politycznych był to dla niego powrót do malowanych już w latach 30. obrazów zaangażowanych społecznie i politycznie. Namalował wówczas takie obrazy, jak "MŁODY BIERUT WŚRÓD ROBOTNIKÓW" (1949), "PSTROWSKI I TOWARZYSZE", "PRZYJĘCIE DO PARTII", "CZERWONY PLAKAT" (1950). Na własny użytek próbował też łączyć eksperymenty formalne z ideowo zaangażowaną tematyką, jak w pracy "TRACIMY DNIÓWKI" z 1953 roku, w której zastosował kolaż i monotypię.

Od 1955 roku wyklarował się ostatecznie styl malarski Alfreda Lenicy, który będzie mu towarzyszył aż do śmierci. Styl ten wyrosły po latach prób i poszukiwań był połączeniem taszyzmu, surrealizmu, informelu i drippingu. Powstawały obrazy olejne o dużych formatach malowane w technice wypracowanej przez wcześniej przez artystę (uzyskiwanie prześwitów koloru spod kolejnych warstw farby), którą następnie udoskonalał i rozwijał. Lenica chętnie posługiwał się lakierami oraz farbami przemysłowymi. Bożena Kowalska napisała w katalogu do wystawy Lenicy w Galerii 72, że: "z malarstwem taszyzmu łączy Lenicę zawsze obecny w jego malarstwie moment akceptowanego, a nawet programowego przypadku; z malarstwem gestu – grafologiczny ślad ruchu dłoni prowadzącej narzędzie po powierzchni płótna. Z surrealizmem – spontaniczny, automatyczny zapis stanów psychicznych."

Prezentował styl malarstwa abstrakcyjnego o odcieniu surrealistyczno-ekspresjonistycznym. Pierwsze wrażenie pozwala interpretować te obrazy jako malarstwo czysto abstrakcyjne, nieprzedstawiające, jako swobodną grę barw, plam, linii i ich dynamicznej kompozycji. Warto jednak zwrócić uwagę, że autor prowokuje do dalszej, głębszej i bardziej wnikliwej interpretacji swoich dzieł, poszerzając pole możliwych odczytań poprzez znaczące tytuły "CZYHANIE", "OSAD", "UROJENIE", "WIELORAKIE DOJRZEWANIE DO UŁOMNOŚCI", "ZAKŁADANIE WĘDZIDŁA", "PORAŻONY KONTYNENT", "SMAK GORZKIEGO OWOCU" to tylko niektóre z nich.

Lenica wiele podróżował; na zaproszenie ONZ-etu przebywał na przełomie 1959/60 roku w Genewie, gdzie w siedzibie tej organizacji wykonał malowidło ścienne TRZY ŻYWIOŁY (WODA, OGIEŃ I MIŁOŚĆ). Utrzymywał stały kontakt z rodzimą awangardą artystyczną, wystawiał z GRUPĄ KRAKOWSKĄ, brał udział w większości plenerów w Osiekach koło Koszalina, uczestniczył w sympozjum "Sztuka w zmieniającym się świecie" w 1966 roku w Puławach

[edytuj] Wystawy

Wybrane wystawy indywidualne:

1958 – WYSTAWA MALARSTWA ALFREDA LENICY, Galeria Zachęta, Warszawa.
1960 – LENICA, Galerie Ferrero, Genewa.
1963 – ALFRED LENICA, Galeria Miejska Arsenał, Poznań.
1965 – ALFRED LENICA, Galeria Krzysztofory, Kraków.
1965 – ALFRED LENICA, Ośrodek Propagandy Sztuki, Łódź.
1973 – ALFRED LENICA, Galeria 72, Chełm.
1974 – ALFRED LENICA, Galeria Zachęta, Warszawa.
1987 – ALFRED LENICA 1899-1977, Muzeum Śląskie, Katowice.
2002 – ALFRED LENICA, Galeria Miejska Arsenał, ABC Gallery, Poznań.
2004 – ALFRED LENICA, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot.

Wybrane wystawy zbiorowe:

1948 – I WYSTAWA SZTUKI NOWOCZESNEJ, Pałac Sztuki, Kraków.
1949 – WYSTAWA GRUPY 4F+R, Salon ZPAP, Poznań.
1957 – MODERNA POLJSKA UMETNOST, Miejska Galeria Sztuki Współczesnej, Belgrad.
1957 – II WYSTAWA SZTUKI NOWOCZESNEJ, Galeria Zachęta, Warszawa.
1959 – OD MŁODEJ POLSKI DO NASZYCH DNI, Muzeum Narodowe, Warszawa.
1959 – III WYSTAWA SZTUKI NOWOCZESNEJ, Galeria Zachęta, Warszawa.
1962 – I FESTIWAL POLSKIEGO MALARSTWA WSPÓŁCZESNEGO, Szczecin.
1963 – KONFRONTACJE 63, Galeria Sztuki Nowoczesnej, Warszawa.
1965 – 17 POLISH PAINTERS, New York D'Arcy Galleries, Nowy Jork.
1969 – EXHIBITION OF CONTEMPORARY POLISH ART, Scottish National Gallery of Modern Art, Edynburg.
1970 – FIVE POLISH SURREALISTIC ARTISTS, Charlottenborg, Kopenhaga.
1975 – W KRĘGU NADREALIZMU. NURT METAFIZYCZNY W SZTUCE POLSKIEJ, Muzeum Narodowe, Wrocław.
1987 – OBLICZA SOCREALIZMU, Muzeum Narodowe, Warszawa; Ekspresja i ekspresjonizm w sztuce XX wieku, Muzeum Narodowe, Warszawa.
1990 – I Wystawa Sztuki Nowoczesnej – 50 lat później, Galeria Starmach, Kraków, 1998