9M14 Malutka
Z Wikipedii
9M14 Malutka (kod NATO AT-3 Sagger) przeciwpancerny pocisk kierowany (ppk) ZSRR. Pocisk jest najprawdopodobniej najliczniej produkowanym pociskiem na świecie; jego produkcja dochodziła w latach 60. i 70. do 25000 pocisków rocznie. Poza tym, pociski były produkowane pod innymi nazwami przez 5 innych krajów.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Przeciwpancerny pocisk kierowany 9M14 Malutka został wprowadzony do uzbrojenia w 1961 roku. Był pierwszym skonstruowanym w ZSRR ppk na tyle lekkim że możliwe było opracowanie wyrzutni przenośnych (wcześniejsze pociski 3M6 Trzmiel i 3M11 Falanga ważyły ponad 20 kg i były odpalane z wyrzutni samochodowych). Bazował na zachodnich pociskach z lat 50. takich jak francuski Entac i szwajcarski Cobra.
W ZSRR, ręczna wersja pocisku rozpoczęła służbę w plutonach przeciwpancernych batalionów zmotoryzowanych. Każdy pluton posiadał dwie sekcje z pociskami Malutka. Zespoły z pociskami były wyposażone dodatkowo w granatniki RPG-7 tak aby objąć martwą strefę pocisku (minimalny zasięg pocisku Malutka to 500 metrów). Pocisk jest również uzbrojeniem pojazdów BMP-1, BMD-1 i BRDM-2 (w wersji przeciwpancernej).
Pociski odnosiły duże sukcesy poczynając od 1972 podczas ich użycia przez siły Wietnamu Północnego w czasie Wojny Wietnamskiej. Użyte przez Syrię i Egipt podczas wojny Jom Kipur w 1973 zadały duże straty jednostkom pancernym Izraela (niektóre jednostki straciły ponad 30% czołgów).
Pocisk 9M14 Malutka stał się podstawowym ppk Układu Warszawskiego. Szybko stał się konstrukcją przestarzałą jednak do dziś jest bardzo rozpowszechniony (np. nadal jest to podstawowy ppk Wojska Polskiego). Ppk 9M14 był kilkakrotnie modernizowany jednak możliwości bojowe nowych wersji nie wzrosły znacząco.
[edytuj] Opis
Pocisk może być odpalony z wyrzutni przenośnej (9P111), z pojazdu (BMP-1, BRDM-2, BPzV, BRM-1, BMP-23, Famos M-80), śmigłowca (Mi-2, Mi-8, Mi-24).
Pocisk jest naprowadzany na cel przez mały manipulator (9S415), co wymaga pewnej wprawy. Sygnały sterujące są przesyłane do pocisku przez 3 cienkie przewody które ciągną się za pociskiem. Zaraz po wystrzeleniu, pocisk wzbija się w powietrze, tak żeby nie zahaczyć przeszkód naziemnych. Żeby utrzymać pozycję, pocisk używa żyroskopu. Minimalny zasięg pocisku to 500-800 metrów.
Maksymalny zasięg pocisku wynosi 3000 m. Rażone mogą być cele znajdujące się maksymalnie 45 stopni od osi wyrzutni.
W praktyce, prawdopodobieństwo trafienia waha się pomiędzy 25% – 2% (teoretyczne wyliczenia: 90%-60%) w zależności od sytuacji i doświadczenia operatora. Trzeba wykonać około 2300 strzałów na symulatorze, żeby być biegłym w obsłudze pocisku, jak również 50-60 strzelań na symulatorze na tydzień, żeby nie stracić wprawy.
Jednym z problemów pocisku jest czas potrzebny na osiągnięcie maksymalnego zasięgu – około 30 sekund, co powoduje że cel może się ukryć, użyć zasłony dymnej itp.
Późniejsze wersje otrzymały o wiele łatwiejszy w użyciu system naprowadzania SACLOS oraz mają zwiększoną prędkość lotu pocisku.
[edytuj] Charakterystyka
- Długość: 860 mm
- Rozpiętość: 393 mm
- Średnica: 125 mm
- Masa: 10,9 kg
- Prędkość: 115 m/s
- Zasięg: 500 m – 3 km
- Czas osiągnięcia maks. zasięgu: 30 sekund
- Głowica: 2,5 kg HEAT przebijający płytę stalową 400 mm
[edytuj] Bibliografia
- Igor Witkowski, Broń przeciwpancerna, Lampart 1996. ISBN 83-86776-25-0
