Żółta Turnia
Z Wikipedii
Współrzędne: 49°14'03" N 20°01'47" E
Żółta Turnia | |
Żółta Turnia - widok ze zboczy Kasprowego Wierchu |
|
Państwo | Polska, Europa |
Pasmo | Tatry, Karpaty |
Wysokość | 2087 m n.p.m. |
Żółta Turnia (2087 m n.p.m.) – ostatni szczyt w bocznej grani Tatr Wysokich odchodzącej od zwornika - Skrajnego Granatu w kierunku północnym. Grzbiet ten oddziela Dolinę Gąsienicową od Doliny Pańszczycy. Znajdują się w nim kolejno na północ od Skrajnego Granatu:
- Pańszczycka Przełączka Wyżnia (2171 m)
- Zadnia Pańszczycka Czuba (2174 m)
- Pańszczycka Przełączka Pośrednia (2145 m)
- Skrajna Pańszczycka Czuba (2155 m)
- Pańszczycka Przełęcz (2115 m)
- Wierzchołki w Grani Fajek: 2132 m, 2129 m,
- Wierch pod Fajki (2134 m)
- Przełączka pod Fajki
- Pańszczycka Turnia (2067 m)
- Żółta Przełęcz (2026 m)
- Wierzchołki: 2031 m, 2036 m, 2035 m, 2039 m, 2042 m, 2045 m, 2057 m, 2056 m, 2059 m, 2080 m
- Żółta Turnia (2087 m)
Szczyt od strony północnej posiada charakterystyczny kształt rozłożystej piramidy, zbudowanej z granitoidów i twardych piaskowców kwarcytycznych. Północna, porosła kosodrzewiną część stoków Żółtej Turni nazywana jest Dubrawiskami. W żebrze na zachodnim stoku znajduje się natomiast niewielka turniczka zwana Żółtą Igłą.
Pierwsze wejście zimowe: Mieczysław Karłowicz i Roman Kordys 1908. W 1931 Państwowy Instytut Meteorologiczny ustawił na szczycie przyrząd do mierzenia opadów atmosferycznych.
Nazwa szczytu związana jest z porastającym go jasnożółtym porostem, wielosporkiem jaskrawym (Acarospora oxytona). Po 1860 był często odwiedzany przez turystów, obecnie przez szczyty tej grani nie ma poprowadzonych pieszych szlaków turystycznych, północnymi zboczami Żółtej Turni (przez Dubrawiska) i dalej przez Dolinę Pańszczycy przebiega szlak z Doliny Gąsienicowej na Krzyżne.
[edytuj] Bibliografia
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka Encyklopedia Tatrzańska. Wyd. Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- Józef Nyka: Tatry polskie. Przewodnik. Wyd. XIII. Latchorzew: Wyd. Trawers, 2003. ISBN 83-915859-1-3.
- Orla Perć. Mapa 1: 5 000. Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/2006. ISBN 83-87873-42-X.