Émile Faguet
Z Wikipedii
Émile Faguet (ur. 17 grudnia 1847 - zm. 7 czerwca 1916), francuski pisarz i krytyk literacki.
Urodził się w La Roche-sur-Yon, lecz dorastał i pobierał nauki w Paryżu. Przez pewien czas pracował jako nauczyciel w La Rochelle i Bordeaux, a następnie w stolicy Francji był pracownikiem naukowym historii literatury na tamtejszym uniwersytecie. W 1897 uzyskał tytuł profesora. W 1900 objął stanowisko na Akademii Francuskiej oraz został odznaczony medalem Legii Honorowej. Zmarł 7 czerwca 1916, a jego zwłoki pochowane zostały na cmentarzu Montparnasse.
Faguet jest autorem monografii Gustave Flauberta (1899), André Chéniera (1902), Émile Zoli (1903) oraz cyklów studiów na temat literatury XVII, XVIII i XIX wieku. Napisał także wiele prac na temat dramatu klasycystycznego i romantycznego (Corneille, 1885), liberalizmu, pacyfizmu oraz feminizmu. Inne jego znaczące dzieła to: Politiques et moralistes du XIXe siècle (Polityka i moralność XIX wieku, 1892), La Tragédie française au XVIe siècle (Tragedia francuska XVI wieku, 1883), Pour qu'on lise Platon (Odczytywanie Platona, 1905) czy L'Art de lire (Sztuka czytania, 1912).
Jest również autorem dziesięciotomowego wywodu filozoficznego pt. Dziesięć przykazań miłości zdradzającego racjonalizm myśli autora. Dzieło na język polski przełożył Antoni Lange.
