Krimoorlog

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Krimoorlog Onderdeel van de Russisch-Turkse oorlogen Legerkamp in de Krimoorlog Datum 1853-1856 Locatie Europa, De Balkan, De Zwarte Zee, De Oostzee, Kamtsjatka Resultaat Geallieerde overwinning, Vrede van Parijs Casus belli Conflict over het beschermheerschap van christenen op Turks grondgebied. Territoriale veranderingen Donau-monding naar Moldavië Strijdende partijen Geallieerden: Frankrijk Verenigd Koninkrijk Ottomaanse Rijk Koninkrijk Sardinië Rusland

Russisch-Turkse oorlogen (1569-1570) – (1676-1681) – (1686-1700) (1710-1711) – (1735-1739) – (1768-1774) (1787-1992) – (1806-1812) Griekse Onafhankelijkheid – (1828-1829) Krimoorlog – (1877-1878) – Kaukasus

De Krimoorlog was een onderdeel van de Russisch-Turkse oorlogen en duurde van 1853 tot 1856.

De Turken kregen steun tegen de Russen van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, en - wat verlaat - Piëmont-Sardinië, waar de Italiaanse nationalist Camillo Benso di Cavour aandacht wilde vestigen op het naar eenheid strevende Italië. De strijd speelde zich vooral af op en rond het schiereiland van de Krim.

[bewerk] De aanleiding

Rusland had een geschil met de Turkse sultan over het beschermheerschap van een aantal Heilige Plaatsen in Palestina en viel Moldavië en Walachije binnen. In 1853 leidde dat tot oorlog tussen de sultan en de tsaar.

Frankrijk had hier tevens aandeel in, doordat tsaar Nicolaas I de Franse keizer Napoleon III beledigde en zijn keizerschap betwijfelde. Het was dus niet alleen een oorlog van militaire belangen, maar ook een van prestige.

In november 1853 vernietigde een Russische vloot onder admiraal Pavel Nachimov de Turkse vloot bij Sinope. Daarop kreeg Turkije op 28 maart 1854 steun van de Britten en de Fransen die beducht waren voor Russische invloed in de Middellandse Zee. Ook Oostenrijk-Hongarije dreigde aan de oorlog deel te nemen en daarop trok de tsaar zijn troepen uit de bezette gebieden terug, die prompt (augustus) door de Oostenrijkers overgenomen werden. Sardinië besloot in januari 1855 ook deel te nemen.

[bewerk] De oorlog

Hoewel de aanleiding van de oorlog inmiddels niet meer bestond, vielen de bondgenoten de Krim aan en belegerden Sebastopol, de voornaamste haven van de Russische vloot in de Zwarte Zee. In september 1855 werd de stad na zware strijd ingenomen.

Na de troonsbestijging van Alexander II van Rusland begonnen vredesonderhandelingen die uiteindelijk tot de Vrede van Parijs zouden leiden (1856).

De Krimoorlog is ook bekend vanwege de rol van Florence Nightingale die de gevaren van het slagveld trotseerde om de soldaten medische hulp te bieden. In deze tijd was dat -zeker voor een vrouw- een ongehoorde zaak. Dit was tevens de eerste oorlog waarin oorlogscorrespondenten gebruik maakten van de telegraaf, waardoor het 'thuisfront' veel sneller op de hoogte kon worden gebracht van de ontwikkelingen op het slagveld dan ooit tevoren.

Tijdens deze oorlog werd tijdens de Slag bij Balaklava de beroemde Charge van de Lichte Brigade uitgevoerd, in de krijgsgeschiedenis een voorbeeld van nutteloze moed en zelfopoffering; de Engelse dichter Alfred Tennyson schreef er een klassiek geworden gedicht over.

Het aantal doden en gewonden was zeer groot. De legers werden slecht gehuisvest en was nauwelijks aandacht voor lazeretten en hygiëne. Zo konden er meer mannen aan tyfus en cholera sterven dan aan hun verwondingen al waren ook lichte verwondingen, door het gebrek aan organisatie en medische zorg, maar al te vaak dodelijk.

De Krimoorlog is ook bekend als de 9e Russisch-Turkse oorlog. De oorlog had als neveneffect dat tsaar Alexander II, de bergbevolking in de Noordelijke Kaukasus (die de Turken had gesteund in de hoop de Russen te kunnen verdrijven uit hun gebied) probeerde te onderdrukken.

De tsaar drong deze bergvolkeren een keuze op: of vertrekken uit de berggebieden naar de vlakten rond de Koeban-rivier, ten noordwesten van de Kaukasus, of emigratie naar het Ottomaanse Rijk.

De moslim bergbevolking koos daarop massaal voor emigratie naar Turkije. Onder andere via het toen door de Russen op de Turken heroverde Toeapse aan de noordkust van de Zwarte Zee, emigreerden tussen 1863 en 1865 naar schatting 500.000 mensen vaak onder dramatische omstandigheden naar Turkije. De tsaar stelde wel geld ter beschikking voor de emigranten, maar de schippers die de migranten vervoerden naar Turkije kregen hiervan het grootste deel, zodat er weinig overbleef.

De snelle emigratie leidde ertoe dat de Russische functionarissen gingen vrezen dat de regio rond de Koeban geheel ontvolkt zou worden. De emigratie werd daarop weer verboden.

De oorlog werd in Frankrijk en Engeland herdacht met medailles zoals de afgebeelde Krim Medaille en tal van monumenten. In Parijs werden de grote nieuwe boulevards door Haussmann naar veldslagen als bij Sebastapol genoemd.