Juan Ponce Enrile
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Juan Ponce Enrile (Gonzaga, 14 februari 1924) is een politicus in de Filipijnen. Enrile was oorspronkelijk een vertrouweling van Ferdinand Marcos en bekleedde enkele ministersposten tijdens diens bewind. In 1986 was hij echter een van de drijvende krachten van de EDSA-revolutie die een eind aan het bewind van Marcos maakte. Sindsdien is hij drie maal gekozen als senator in het Filipijnse Senaat. De eerste periode was van 1987 tot 1992, de tweede periode was van 1995 tot 2001 en bij de verkiezingen van 2004 werd hij op 80-jarige leeftijd voor de derde keer gekozen als senator. Van 1992 tot 1995, tussen zijn eerste en twee periode als Filipijnse senator, was Enrile lid van het Filipijns Huis van Afgevaardigden. Halverwege zijn tweede termijn in het Senaat stelde hij zich bij de verkiezingen van 1998 kandidaat voor het presidentschap. Hierbij eindigde hij als achtste, ver achter winnaar Joseph Estrada.
Inhoud |
[bewerk] Vroege levensloop en carrière
Enrile werd geboren in Gonzaga in de provincie Cagayan als buitenechtelijk kind van de regionale politicus en advocaat Alfonso Enrile. In 1949 studeerde hij cum laude af aan de Ateneo de Manila University, waarna hij zijn studie vervolgde aan de [[University of the Philippines. Ook daar studeerde hij cum laude af als Bachelor in de rechten. Bij de bar exames van 1953 eindigde hij als elfde. Enrile vervolde zijn studie in de Verenigde Staten waar hij zijn Masters-dipoma behaalde aan de Harvard Law School met een specialisatie in internationale belastingen.
Vervolgens gaf hij rechten aan de Far Eastern University en werd bovendien partner in het advocatenkantoor van zijn vader. In die tijd behartigde hij de juridische zaken van toenmalig senator Ferdinand Marcos en nadat Marcos in 1965 aan de macht kwam werd Enrile een van de vertrouwelingen van de president.
[bewerk] Vertrouweling van Marcos
Van 1966 tot 1968 was hij onderminister van Financiën. Van 1986 tot 1970 was hij minister van Justitie en in 1970 werd hij benoemd als minister van defensie. In 1972 riep Ferdinand Marcos de staat van beleg uit. Een van de redenen die Marcos aangaf was het gevaar van terrorisme. Een bomaanslag op de auto van Enrile werd hierbij aangehaald als voorbeeld. Als minister van Defensie zat Enrile de National Security Council. In die hoedanigheid had hij veel invloed op het beleid van Marcos. In 1978 werd Enrile ook gekozen als lid van de Batasang Pambansa namens Cagayan Valley. De Batasang Pambansa vanaf 1976 de vervanger van het Filipijns Congres en bestond slechts uit een kamer.
[bewerk] Een hoofdrol in De EDSA-revolutie
Nadat oppositieleider Benigno Aquino Jr. was vermoord in 1983 en de positie van Ferdinand Marcos slechter werd, begon Enrile zich tegen de president te keren. Hij zocht toenadering tot de dissidenten in het leger. In februari 1986 bedachten officieren uit deze Reform the Armed Forces Movement (RAM) met steun van Enrile een plan om het bewind van Marcos omver te werpen. Marcos kwam er echter voortijdig achter en de samenzweerders zochten hun toevlucht in twee militaire basissen langs de EDSA. Vandaar uit riepen Enrile en Fidel Ramos de belangrijkste militaire leider van de groep mensen op hun opstand te steunen. Na een oproep van kardinaal Jaime Lachica Sin kwamen honderdduizenden mensen op de been om te protesteren tegen Marcos. Ze vormden een soort menselijk schild op de EDSA voor de posities van de opstandige militairen. Later zou de opstand dan ook de naam EDSA-revolutie krijgen. Enrile bracht ondertussen details naar buiten over fraude bij de recente verkiezingen van 1986. Daarnaast maakte hij bekend dat de aanslag op hemzelf, die door Marcos was aangegrepen om een staat van beleg uit te roepen, in scene was gezet. Marcos durfde het niet aan om de opstandelingen met geweld aan te pakken en op 25 februari vluchtte hij met zijn gezin het land hij, waarna Corazon Aquino de nieuwe president werd. Enrile was samen met Ramos een van de helden van de EDSA-revolutie, maar er werd door sommigen getwijfeld aan de redenen voor hun deelname. Er is wel beweerd dat de twee betrokken waren geweest bij de moord op Aquino en dat ze de coup tegen Marcos gepland hadden om niet samen met de president beschuldigd te worden.
[bewerk] Conflicten met Aquino
Onder de nieuwe president werd Enrile aangesteld als minister van defensie. Na toenemende meningsverschillen werd hij echter in november 1986 door haar gedwongen om ontslag te nemen. In de verkiezingen van 1987 won hij als een van de twee Senaatszetels namens de oppositie. De andere winnaar van de oppositie was toekomstig president Joseph Estrada. In augustus 1987 werd een coup gepleegd tegen Aquino. De coup mislukte, maar vernietigde wel het hoofdkwartier van de Filipijnse strijdkrachten in Camp Aquinaldo in Quezon City. Enrile werd gearresteerd op verdenking van betrokkenheid bij de planning van deze coup samen met Gregorio Honasan. Na enkele dagen werd hij echter weer vrijgelaten bij gebrek aan bewijs.
[bewerk] Afgevaardigde, senator en presidentskandidaat
De nieuwe Filipijnse Grondwet van 1987 voorzag in een Filipijns Senaat waarbij voor de helft van de 24 beschikbare Senaatszetels elke drie jaar verkiezingen gehouden zouden worden. Zodoende wordt een senator met een termijn van zes jaar gekozen. De overgangsregeling voor de eerste verkiezingen na de invoering van de grondwet hield in dat de kandidaten die bij de eerste 12 eindigden een termijn van zes jaar zouden krijgen en de 12 kandidaten daarna een termijn van drie jaar. Aangezien Enrile voorzag dat hij niet bij de eerste twaalf zou eindigen stelde hij zich bij de verkiezingen van 1992 verkiesbaar voor het Filipijns Huis van Afgevaardigden. Hij won deze verkiezingen als afgevaardigde voor het eerste kiesdistrict van Cagayan. Na drie jaar won hij bij de verkiezingen van 1995 een Senaatszetel als onafhankelijk kandidaat. Weer drie jaar later deed Enrile een poging om bij de verkiezingen van 1998 als onafhankelijk kandidaat gekozen te worden als president van de Filipijnen. Deze verkiezingen verloor hij echter van toenmalig vicepresident Joseph Estrada.
[bewerk] EDSA II
Enrile was op 13 januari 2001 een van de senatoren die tegen het open van een enveloppe met bewijs tegen president Estrada stemden. Deze tegenstem leidde er uiteindelijk tot een tweede opstand van het volk, die wel EDSA-II genoemd wordt, waarna President Estrada het veld moest ruimen. Enrile moest zich in mei van de jaar verantwoorden voor een bestorming van het Malacañang Palace door pro-Estrada eenheden. Hij werd echter na een dag weer vrijgelaten. Tijdens de verkiezingen van 2001 werd Enrile als gevolg van de nasleep van deze affaire niet herkozen als senator.
[bewerk] Verkiezingen van 2004
Bij de verkiezingen van 2004 stelde Juan Ponce Enrile zich voor de derde maal verkiesbaar als senator namens de Koalisyon ng Nagkakaisang Pilipino (KNP). Dankzij zijn grote populariteit naar aanleiding van zijn inzet voor het verlagen van de energierekeningen van consumenten werd Enrile op 80-jarige leeftijd als een van de weinige mensen in de geschiedenis van de Filipijnen voor een derde (niet opeenvolgende) termijn in de Filipijnse Senaat gekozen. Hoewel Enrile verbonden is met de oppositiepartij Puwersa ng Masang Pilipino (PMP) is in de praktijk een onafhankelijk senator en onderdeel van de het regeringsblok.
[bewerk] Externe link
| Senatoren in het 8e Filipijns Congres (1987 - 1992) |  |
|---|---|
|
Alvarez · Angara · Aquino · Enrile · Estrada · Gonzales · Guingona jr. · Herrera · Laurel · Lina jr. · Maceda · Manglapus · Mercado · Osmeña · Paterno · Pimentel jr. · Saguisag · Salonga · Rasul · Ramos-Shahani · Romulo · Tamano · Tañada · Ziga |
| Senatoren in het 11e Filipijns Congres (1998 - 2001) | |
|---|---|
|
Termijn 1995 - 2001: Coseteng · Defensor-Santiago · Drilon · Enrile · Fernan · Flavier · Honasan · Magsaysay · Osmeña III · Roco · Tatad |
| Senatoren in het 13e Filipijns Congres (2004 - 2007) | |
|---|---|
|
Termijn 2001 - 2007: Angara · Arroyo · Drilon · L. Estrada · Flavier · Lacson · Magsaysay · Osmeña III · Pangilinan · Recto · Villar |
| Senatoren in het 14e Filipijns Congres (2007 - 2010) | |
|---|---|
|
Termijn 2004 - 2010: Biazon · Lapid · Estrada · Enrile · P. Cayetano-Sebastian · Santiago · Gordon · Madrigal-Valade · Pimentel · Revilla · Roxas |
