Christen-Democratische Volkspartij
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| Christen-Democratische Volkspartij | |
|---|---|
| Partijvoorzitter | Christophe Darbellay |
| Oprichting | 1912 |
| Richting | Centrum |
| Ideologie | Christen-democratie, centrisme |
| Internationale organisatie | Europese Volkspartij (geassocieerd lid), Centrum-Democratische Internationale |
| Website | www.cvp.ch |
De Christen-Democratische Volkspartij (Duits: Christlichdemokratische Volkspartei der Schweiz, Frans: Parti démocrate-chrétien suisse, Italiaans: Partito popolare democratico svizzero, Reto-Romaans: Partida cristiandemocratica Svizra), is een Zwitserse Christen-democratische partij. De partij maakt deel uit van de Bondsraad (regering).
Inhoud |
[bewerk] Geschiedenis
In 1840 werd in de herberg Rössli in Ruswil door leidende Zwitserse conservatieven de Ruswiler Erkläring ("Verklaring van Ruswil") ondertekend. De conservatieven van Rooms-katholieke huize namen hierin stelling tegen de liberale tijdsgeest. Later werd in de herberg Rössli ook de Ruswiler Verein ("Vereniging van Ruswil") opgericht. Deze Ruswiler Verein geldt als voorloper van de Zwitserse Conservatieve Volkspartij. Na de Sonderbundsoorlog (1847), die verloren was door de conservatieve Katholieke bergkantons, verloren de conservatieven hun invloed op nationaal niveau, maar bleven sterk in de Katholieke kantons.
Veroverden de Katholieke conservatieven bij de eerste verkiezingen van de Bondsrepubliek Zwitserland in 1848 nog 9 zetels in de Nationale Raad (tweede kamer van het federaal parlement), in 1878 waren dat er al 35. In het parlement stond de conservatieve fractie een "kerkvriendelijke politiek" (dwz. een politiek tegen de Kulturkampf) voor en verdedigde de autonomie van de kantons. Om hun politieke doelen te bereiken sloten zij vaak tijdelijke allianties met de (conservatieve) liberalen en Gereformeerde conservatieven.
In 1891 werd Josef Zemp als eerste Katholieke conservatief in de Bondsraad (regering) gekozen. De invloed van de conservatieven nam toe. In 1912 verenigden de Katholieke conservatieven zich in een partij, Zwitserse Conservatieve Volkspartij (Schweizerische Konservative Volkspartei, SKVP) genaamd. Met de invoering van het stelsel van evenredige vertegenwoordiging aan het begin van de 20e eeuw, zag de SKVP haar zetelaantallen toenemen. In 1919 werd er een tweede Katholieke conservatief (Jean-Marie Musy) in de Bondsraad gekozen. Van 1954 tot 1959 zaten er zelfs drie Katholieke conservatieven in de Bondsraad.
In 1957 werd de partijnaam veranderd in Conservatief Christelijk-Sociale Volkspartij (Konservativ-Christlichsoziale Volkspartei, KCVP). In 1970 werd de huidige partijnaam, Christen-Democratische Volkspartij (CVP/PDC/PPD), aangenomen.
[bewerk] Heden
Bij de verkiezingen van 19 oktober 2003 deed de CVP/PDC/PPD het slecht. De partij ging van 34 naar 28 zetels in de Nationale Raad. In de Kantonsraad kreeg de CVP/PDC/PPD 15 zetels. Door de polarisering in de Zwitserse politiek was er winst voor de rechtse Zwitserse Volkspartij (SVP/UDC) en de linkse Sociaal-Democratische Partij van Zwitserland. Als gevolg van deze nederlaag moest de CVP/PDC/PPD één zetel in de Bondsraad prijsgeven ten gunste van de SVP/UDC. Dit betekende dat Ruth Metzler (CVP/PDC/PPD) plaats moest maken voor Christoph Blocher (SVP/UDC).
In 2004 werd Doris Leuthard uit het kanton Aargau tot voorzitster van de CVP/PDC/PPD gekozen. Zij werd in juni 2006 in de Bondsraad gekozen. Onder mevr. Leuthard boekte CVP/PDC/PPD winst in de kantons Solothurn en Zürich. Omdat Leuthard in juni 2006 Bondsraad was geworden, werd zij als voorzitter van de CVP/PDC/PPD opgevolgd door Bruno Frick[1], tot dan toe (één van de) vicevoorzitter(s), die op zijn beurt werd opgevolgd door Christophe Darbellay uit het kanton Wallis.
In 2005 bezette de CVP/PDC/PPD 20,7% van de zetels in de kantonnale regeringen en 16,7% van de zetels in kantonnale parlementen.
De CVP/PDC/PPD herstelde zich bij de parlementsverkiezingen van 21 oktober 2007 goed. De CVP/PDC/PPD kreeg 14,6% van de stemmen in de Nationale Raad, goed voor 31 zetels.
[bewerk] Ideologie
De CVP/PDC/PPD is een Christen-democratische partij. In sommige opzichten neemt de partij traditionele centrum-rechtse standpunten in, met name in ethische kwesties, anderzijds worden centrum-linkse standpunten ingenomen, bijvoorbeeld met betrekking tot de verzorgingsstaat en sociaal beleid.
De partij is voor versterking van de economische groei door vermindering van de bureaucratie, een juiste belasting en meer flexibiliteit op de arbeidsmarkt. De partij is voor een sterke familie politiek en een politiek die alle regionen van Zwitserland kansen biedt. Het wil de sociale zekerheid zeker stellen, ziektekosten betaalbaar houden, gezonde staatsfinanciën, een multifunctionele en gezonde agrarische sector, een neutraal blijvend, versterkte integratie van buitenlanders en een versterkte economische binding aan de EU. Samen met de Vrijzinnig Democratische Partij (FDP/PRD/PLR) en de Socialistische Partij van Zwitserland is de CVP/PPD/PDC de meest EU gerichte partij.
De CVP/PDC/PPD kent zowel een sterke linker- als rechtervleugel. De linkervleugel wordt gesteund door de Christen-socialen, de aan de CVP/PDC/PPD gelieerde Christelijke vakbond Arbeitsgemeinschaft Wirtschaft und Arbeit en de Junge CVP[2]. Ook is er een sterke rechtervleugel, die gesteund wordt door conservatieve Katholieken en politici uit de bergkantons. Het grote probleem voor de CVP/PDC/PPD is, en dat geldt ook voor de FDP/PRD/PLR, dat de partij moeite heeft om aan te geven waar zij precies staat in het politieke spectrum. Deze vaagheid was jarenlang hoofdreden voor het succes van de CVP/PDC/PPD (en FDP/PRD/PLR), maar blijkt de laatste jaren juist tegen te werken.
[bewerk] Vrouwenafdeling en jongerenpartij
De vrouwenafdeling van de CVP/PDC/PPD heet CVP-Frauen. De voorzitster van de CVP-Frauen is Ida Glanzmann-Hunkeler.
Nauw verbonden met de CVP/PDC/PPD, maar zelfstandig, is de Junge CVP. De Junge CVP is progressief en staat een sociale liberale politiek voor. De Junge CVP baseert zich op Christelijke normen en waarden, maar is geen Katholieke partij. De Junge CVP doet op kantonnaal niveau mee aan de verkiezingen met een eigen lijst. Voorzitter van de Junge CVP is Simon Overbeck.
[bewerk] Voorzitters
- Adalbert Wirz — 1912 - 1917
- Eugène Deschenaux — 1917 - 1919
- Joseph Räber — 1920 - 1928
- Ernest Perrier — 1928 - 1932
- Eduard Guntli — 1932 - 1934
- Raymond Evéquoz — 1934 - 1935
- Emil Nietlischbach — 1935 - 1940
- Pierre Aeby — 1940 - 1946
- Josef Escher — 1946 - 1950
- Max Rohr — 1950 - 1955
- Jean Bourgknecht — 1956 - 1959
- Ettore Tenchio — 1960 - 1968
- Franz-Josef Kurmann — 1968 - 1973
- Hans Wyer — 1973 - 1984
- Flavio Cotti — 1984 - 1987
- Eva Segmüller (v) — 1987 - 1992
- Carlo Schmid-Sutter — 1992 - 1994
- Anton Cottier — 1994 - 1997
- Adalbert Durrer — 1997 - 2001
- Philipp Stähelin — 2001 - 2004
- Doris Leuthard (v) — 2004 - 2006
- Bruno Frick (waarnemend) — 2006
- Christophe Darbellay - 2006 - heden
De vicevoorzitters van de CVP/PDC/PPD zijn: Dominique de Buman en (tot 2006) Bruno Frick. Urs Schwaller is fractiesecretaris van de CVP-Bundeshausfractie.
[bewerk] Verkiezingsresultaten Nationale Raad 1999-heden
 Zetelverdeling 1987-2003 |
| 1987: 42 |
| 1991: 35 |
| 1995: 34 |
| 1999: 34 |
| 2003: 28 (14,4%) |
| 2007: 31 (14,6%) |
[bewerk] Verwijzingen
[bewerk] Zie ook
[bewerk] Externe links
- Officiële website (in het Duits), Officiële website (in het Frans)
- Geschiedenis van de CVP op de Historisches Lexikon der Schweiz (in het Duits)
[bewerk] Literatuur:
- Gruner, E. (1969). Die Parteien in der Schweiz.
- Altermatt, U. (2000). Die Christlichdemokratische Volkspartei der Schweiz 1945-1999, in Christlich-demokratische und konservative Parteien in Westeuropa 5. Hoofdredactie: H.-J. Veen, blz. 35-115
| Portaal Zwitserland |
