A.H. Nijhoff
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
A.H. Nijhoff is de schrijversnaam van de Nederlandse auteur Antoinetta Hendrika Wind.
Inhoud |
[bewerk] Biografie
Ze werd geboren op 9 juni 1897 in 's-Gravenhage als tweede dochter van Hendrik Jeltinus Wind en Maria de Bruijne. Haar vader heeft ze nooit gekend. Het S.S. Bourgogne, het schip waarmee vader Wind in 1898 de terugreis uit Venezuela maakte, werd 60 mijlen ten zuiden van Sable Island, bij Nova Scotia, in dichte mist aangevaren door de Cromartyshire en zonk, waarbij hij om het leven kwam. Hij was in Venezuela werkzaam geweest als ingenieur. Met haar moeder (die nooit hertrouwde) en haar zusje woonde ze bij familie in Groningen, Batavia en De Bilt. Ze ging naar de lagere school in Utrecht en Den Haag, waar ze ook het Gymnasium Haganum bezocht, maar ze had eigenlijk alleen belangstelling voor de lessen Nederlands en klassieke talen. Ze publiceerde in die tijd haar eerste gedichten in Rostra, het blad van de Gymnasiastenbond. Ze kreeg verkering met Pom Nijhoff, die een paar klassen hoger op dezelfde school zat. Nijhoff was de zoon van uitgever Wouter Nijhoff.
Op haar 18e raakte ze zwanger van hem, waarna ze trouwden. Na de geboorte van hun zoon Wouter Stephan, die Faan genoemd werd, vestigde het echtpaar zich in Laren, waar ze zich in het bohémienleven van de daar wonende artiestenkolonie stortten. In 1920 benauwde haar dat zo, dat ze samen met haar zoontje naar Parijs vertrok. Ze begon te schrijven aan haar eerste boek, dat overigens nooit afkwam.
Na een paar maanden keerde ze weer terug naar Nederland, maar de relatie was voorgoed verstoord. Ze maakten samen nog een reis naar Italië, waar Netty een pension begon in Settignano. Zij deed dit samen met de Italiaanse Maria Tesi, die beschreven wordt in haar roman De vier doden.
In 1929 ging ze weer naar Parijs, samen met haar zoontje. Daar maakte ze kennis met de Engelse beeldend kunstenares Marlow Moss, die haar geliefde zou worden. Het rustige leven inspireerde haar tot schrijven, wat in 1930 resulteerde in de publicatie van twee hoofdstukken van Twee meisjes en ik in De Gids. In 1931 werd het boek uitgegeven. In april 1940 vertrok het stel vanwege de oorlogsdreiging naar Nederland, vanwaar Marlow verder reisde naar Het Verenigd Koninkrijk.
Netty bracht de oorlog door in Zeeland en later bij haar zoon, die in Breda woonde en die onder de naam Stephen Storm als fotograaf werkte. In 1942 verscheen een aantal verhalen onder de titel Medereizigers, later herdrukt als Het veilige hotel.
Na de oorlog werd ze herenigd met Marlow Moss en schreef ze artikelen voor Vrij Nederland. Ze woonde afwisselend in Den Haag bij haar echtgenoot Martinus Nijhoff en in Cornwall waar Moss een atelier had. In 1950 wilde Nijhoff van Netty scheiden om te kunnen trouwen met Georgette Hagedoorn, met wie hij al jaren een verhouding had. Ondanks de vrije levensstijl met minnaars en minnaressen van beide echtelieden, was Netty hier behoorlijk door van streek.
Na de dood van Martinus in 1953 vestigde Netty zich in 'Huize Antoinette' in Biggekerke dat ze van hem erfde nadat het weer opgeknapt was van de schade die het bij de Inundatie van Walcheren had opgelopen. Het huis is altijd een ontmoetingsplaats voor mensen uit de kunstwereld geweest.
In 1958 overleed Marlow Moss en ook haar moeder.
In de jaren daarna woonde ze 's winters in een appartement in Pláka in Athene, waar ze in 1933 voor het eerst met Marlow geweest was en in de jaren vijftig was ze er ook vaak geweest. Ze sprak Nieuwgrieks. Daar vond ze inspiratie om een boek over Griekenland te schrijven, Malista (Grieks voor 'jazeker' of 'inderdaad'). 's Zomers woonde ze in Biggekerke. In 1969 verslechterde haar gezondheid zodanig dat haar oudere zus Gerda van Woerden-Wind haar in Den Haag bij zich in huis nam. Daar overleed ze in het Rode Kruis-Ziekenhuis op 21 maart 1971. Netty Nijhoff-Wind ligt begraven op het kerkhof van Biggekerke. Op het graf staat een beeld dat door Marlow Moss gemaakt is.
Er is weinig bekend over haar leven, ze heeft heel bewust zaken die hier iets over zouden kunnen vertellen, zoals briefwisselingen, vernietigd. In 1967 werd ze geïnterviewd door Bibeb, de kop boven het artikel was 'Ik voel er absoluut niet voor alle woelingen van mijzelf op tafel te gooien'. Over datgene wat wel bekend is doen vaak verschillende versies de ronde.
[bewerk] Romans
De sfeer in de verhalen van A.H. Nijhoff is typisch die uit de jaren dertig en veertig en wordt tegenwoordig als nogal oubollig ervaren. Ze geeft haar visie op de moraal van de tijd, tegen burgerlijkheid en propageert een vrij leven, met vriendschap en schoonheid in plaats van een geregeld leven. De reacties op het werk van Netty Nijhoff waren uiteenlopend en extreem. Vooral de critici vonden haar werk (en de levensstijl van de schrijfster) amoreel. Collega's hadden over het algemeen wel waardering voor haar talent. Hedentendage worden alleen Twee meisjes en ik - dat sterk autobiografische elementen bevat - en Medereizigers nog wel gelezen. Later werk werd destijds al minder gewaardeerd dan Twee meisjes en kan de hedendaagse kritiek al helemaal niet doorstaan.
[bewerk] Bibliografie
- Twee meisjes en ik (1931)
- Medereizigers (herdrukt als Het veilige hotel) (1942)
- Geboorte (1945)
- De dagen spreken (1946)
- De vier doden (1950)
- Venus in ballingschap (1955)
- Malista, nagelaten fragment (zonder jaar)
Naast deze eigen werken heeft A.H. Nijhoff ook vertalingen gemaakt. o.a. van werk van André Gide.
| Bronnen, noten en/of referenties: |
|
