A Wopbopaloobop A Lopbamboom
Vu Wikipedia, der fräier Enzyklopedie.
Informatiounen zum Film
| Filmdaten | |
|---|---|
| Originaltitel: | A Wopbopaloobop A Lopbamboom |
| Produktiounsland: | Lëtzebuerg Däitschland |
| Produktiounsjoer: | 1989 |
| Dauer: | 86 Minutten |
| Originalsprooch: | Lëtzebuergesch Franséisch Däitsch Ënnertitelen: Franséisch, Englesch |
| Equipe | |
| Regie: | Andy Bausch |
| Dréibuch: | Andy Bausch Armand Strainchamps |
| Kamera: | Klaus Peter Weber |
| Musek: | Gast Waltzing Maggie Parke |
| Produzent: | Frankfurter Filmproduktion fir den ZDF Visuals (Lëtzebuerg) |
| Haaptacteuren | |
| Thierry van Werveke als Petz Zamponi Désirée Nosbusch als Vero Zamponi Konrad Scheel als Hartmut Keipes Jochen Senf als Bruno Kurz Birol Uenel als Rocco Keipes Serge Wolff als Daniel Sabine Berg als Anke Keipes Geraldine Karier als Ginette Steve Karier als Bully Marie-Christine Faber als Mme Zamponi Fernand Fox als Leo Patrick Hastert Fred Junck |
|
A Wopbopaloobop A Lopbamboom ass e lëtzebuergesch-däitsche Film vum Andy Bausch aus dem Joer 1989.
[Änneren] Ëm wat geet et am Film ?
De Rocco gëtt den 31. Dezember 1962 aus dem Prisong entlooss. Hien dreemt dervun an Amerika ze goen. Virdru wëllt e sech nach doheem zu Diddeleng Suen verschafen, a seng Frëndin Vero besichen. Dee Sylvesterowend geet tragesch op en Enn.
[Änneren] Gielercher
- 1989: Internationale Filmfestival vu San Sebastian: Éischte Präiss an der Kategorie Open Zone / New Directors
[Änneren] Triviales
Den Thierry van Werveke séngt am Film e Lidd Twist à Luxembourg, dat e richtegen Hit zu Lëtzebuerg gouf.
[Änneren] Zitater aus der geschriwwener Press
- Photographed in severe, suffocating and inappropriate black and white, the film could undoubtedly yield plenty of striking stills of the sort that induce festival fans to make ticket purchases for which they're later sorry. Even the first few minutes of this film, which involve the sound of dripping water and the sight of a swinging overhead light, are tip-off enough. Later on, there are numerous close-ups of the characters' shoes. There are many long silences and deep shadows. (d'Janet Maslin an der The New York Times vum 26. Mäerz 1990)
- Bauschs Film ist mit solch autobiographischer Inbrunst konzipiert, dass der Zuschauer das Gefühl bekommt, er störe bei einer privaten Erinnerungsfeier. (Der Spiegel, 15. Dezember 1989)
- In sorgfältig und atmosphärisch stimmig ausgeleuchteten Schwarzweissbildern und mit liebevoll-ironischem Witz arrangierten Szenen wurde viel vom "Zeitgeist" der 60er Jahre spürbar... . (Hellmut A. Lange, Neue Osnabrücker Zeitung, 21. Dezember 1989)
