Hermann Bonitz

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Hermann Bonitz

Hermann Bonitz (29. júlí 1814 - 25. júlí 1888) var þýskur fornfræðingur og textafræðingur.

Bonitz nam fornfræði í Leipzig undir leisögn Johanns Gottfrieds Jakobs Hermann og í Berlín undir leiðsögn Philipps Augusts Böckh og Karls Lachmann. Hann kenndi fornfræði við Blochmann-stofnunina í Dresden (1836), Friedrich-Wilhelms-Gymnasium (1838) og Graues Kloster (1840) í Berlín. Hann varð prófessor við framhaldsskólann í Stettin (Szczecin) (1842), prófessor við háskólann í Vín (1849). Hann varð meðlimur í keisaralegu akademíunni (1854), og skólastjóri í Graues-Kloster-Gymnasium (1867). Hann settist í helgan stein 1888 og lést sama ár í Berlín.

Bonitz var mjög áhugasamur um æðri menntun og átti mikinn þátt í að móta skólakerfið í Prússlandi eftir 1882. Hann er þó þekktastur fyrir vinnu sína við Platon og Aristóteles. Mikilvægustu verk hans um fornaldarheimspeki eru:

Disputationes Platonicae Duae (1837); endurútgefin sem Platonische Studien (3. útg., 1886). (Rannsóknir í platonsfræðum)
Observationes Criticae in Aristotelis Libros Metaphysicos (1842). (Athugasemdir við Frumspeki Aristótelesar)
Observationes Criticae in Aristotelis quae feruntur Magna Moralia et Ethica Eudemia (1844). (Athugasemdir við rit Aristótelesar Stóru siðfræðina og Siðfræði Evdemosar)
Alexandri Aphrodisiensis Commentarius in Libros Metaphysicos Aristotelis (1847). (Skýringarrit Alexanders frá Afródísías við Frumspeki Aristótelesar)
Aristotelis Metaphysica (1848-1849) (Frumspeki Aristótelesar)
Über die Kategorien des A. (1853) (Um Umsagnir Aristótelesar)
Aristotelische Studien (1862-1867) (Aristótelískar rannsóknir)
Index Aristotelicus (1870) (Aristótelísk atriðisorðaskrá)