Партызанская вайна
З Вікіпедыя.
Партыза́нская вайна́ — вайна, якую вядуць вайсковыя фармаванні, што маскіруюцца пад мясцовае насельніцтва і пазбягаюць непасрэдных, адкрытых і значных сутыкненняў з ворагам.
Змест |
[правіць] Элементы партызанскай вайны
Асноўны ўхіл партызанскай вайны робіцца ў бок засад, выпраў у месцы размяшчэння ворагаў, дыверсійна-падрыўных акцый у тыле.
[правіць] Тэорыя партызанскай вайны
Мао Цзэдун назваў партызанскую вайну самым эфектыўным сродкам супраціўлення ўладзе (дыктатарскай, каланіяльнай альбо акупацыйнай) і высунуў асноўную ідэю партызанскай вайны: «Вораг нападае — мы адыходзім, вораг спыніўся — мы трывожым, вораг адыходзіць — мы пускаемся ў пагоню». Партызанская вайна патрабуе наяўнасці партызанскай базы і партызанскага раёна. Лацінаамерыканскія партызаны дапоўнілі тэорыю партызанскай вайны тактыкай ізаляцыі рэгіёна шляхам транспартных дыверсій і разбівання ворага, які не атрымлівае дапамогі звонку.
[правіць] Гісторыя
Першымі ў гісторыі партызанскую вайну практыкавалі скіфы ў вайне супраць персаў у VI ст. да н.э. У Новы Час партызанская вайна паказала сваю эфектыўнасць у барацьбе з французскімі інтэрвентамі ў Іспаніі 1808-1814 і ў Расіі (расійска-французская вайна 1812). У час франка-прускай і Першай сусветнай войнаў жыхары занятых немцамі земляў Францыі і Бельгіі актыўна карысталіся тактыкай партызанскай барацьбы (гл. "Франтырэры").
У час грамадзянскай вайны ў Расіі ўсе бакі, так ці іначай, карысталіся метадамі партызанскай барацьбы. Эпізадычна, у розныя моманты 1920-1930-х, партызанская барацьба вялася на землях СССР праціўнікамі савецкай улады, у Заходняй Беларусі -- праціўнікамі польскай улады. Гл.далей: "Басмачы", "Рудабельская рэспубліка", Партызанскі рух "Зялёны дуб".
У XX ст. метадамі партызанскай вайны актыўна карыстаюцца радыкальныя рухі ў краінах Трэцяга Свету:
- Ангола
- В'етнам
- Гватэмала
- Ірак
- Калумбія
- Куба
- Перу
- Сальвадор
- Турцыя (Рабочая партыя Курдыстана)
- Філіпіны
- Мексіка (сапатысты)
У Беларусі актыўная партызанская вайна супраць нямецкай акупацыйнай улады разгарнулася ў час Вялікай Айчыннай вайны. Пасля вяртання савецкай улады ў Прыбалтыцы, Беларусі і Украіне дзейнічалі антысавецкія партызанскія рухі. Гл.далей: Савецкі партызанскі рух (1941-1944), Украінская паўстанская армія, Армія Краёва, "Лясныя браты", "Чорны кот", Янка Філістовіч.
[правіць] Юрыдычны аспект
Удзельнікі партызанскага руху не адпавядаюць патрабаванням для вайсковых фармаванняў (Гаагская Канвенцыя аб законах і звычаях сухапутнай вайны, 1907), бо ўдзельнічаючы ў ваенных дзеяннях, партызаны маскіруюцца пад цывільных людзей (не маюць ані формы, ані адрозных знакаў, зброю хаваюць) і прымушаюць акупацыйную ўладу выконваць жорсткія дзеянні супраць усіх цывільных людзей. У адпаведнасці з Гаагскай канвенцыяй, партызаны, трапіўшы ў палон, не маюць правоў ваеннапалонных і перадаюцца пад судовую юрысдыкцыю (заводзіцца справа аб парушэнні партызанам правілаў вядзення вайны).
