Felicjan Sławoj Składkowski

Z Wikipedii

Generał brygady Felicjan Sławoj Składkowski
Data i miejsce urodzenia	9 czerwca 1885 Gąbin, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	31 sierpnia 1962 Londyn, Wielka Brytania
Premier Rzeczypospolitej Polskiej
Okres urzędowania	od 15 maja 1936 do 30 września 1939
Przynależność polityczna	bezpartyjny
Poprzednik	Marian Zyndram-Kościałkowski
Następca	Władysław Sikorski
Minister Spraw Wewnętrznych
Okres urzędowania	od 16 maja 1936 do 30 września 1939
Poprzednik	Władysław Raczkiewicz
Minister Spraw Wewnętrznych
Okres urzędowania	od 3 czerwca 1930 do 23 czerwca 1931
Poprzednik	Henryk Józewski
Następca	Bronisław Pieracki
Minister Spraw Wewnętrznych
Okres urzędowania	od 2 października 1926 do 29 grudnia 1929
Poprzednik	Kazimierz Młodzianowski
Następca	Henryk Józewski
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach

Felicjan Sławoj Składkowski (ur. 9 czerwca 1885 w Gąbinie, zm. 31 sierpnia 1962 w Londynie) - doktor medycyny, generał dywizji Wojska Polskiego, premier RP (pierwszy ewangelik reformowany w historii Polski na tym stanowisku).

Urodził się 9 czerwca 1885 w zaborze rosyjskim, w Gąbinie (woj. mazowieckie), jako syn Wincentego i Anny z d. Wojcickiej, był ewangelikiem reformowanym po ojcu. We wrześniu 1904 roku był aresztowany za udział w manifestacji na placu Grzybowskim w Warszawie. Od 1905 roku należał do PPS, od 1906 r. do PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Absolwent gimnazjum filologicznego w Kielcach.

W roku 1911 ukończył Wydział Medyczny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Praktykował jako lekarz w Sosnowcu.

W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich i służył jako lekarz kolejno: w V batalionie, 1., 7. i 5. pułku piechoty. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, jako poddany rosyjski został internowany w obozie oficerskim w Beniaminowie. W listopadzie 1918 roku uczestniczył w akcji rozbrajania Niemców w Zagłębiu Dąbrowskim, obejmując, w randze kapitana, komendę nad tworzącym się tam Wojskiem Polskim.

Był pierwszym żołnierzem, który w niepodległej Polsce złożył meldunek Komendantowi Józefowi Piłsudskiemu.

Do kwietnia 1919 oficer polityczny w Dowództwie Okręgu Wojskowego w Będzinie, 1 czerwca 1919 otrzymał awans na pułkownika. W 1919-1920 w wojnie polsko-bolszewickiej służył jako szef sanitarny dywizji, potem grupy operacyjnej i armii. W latach 1921-1923 inspektor Oddziałów Sanitarnych WP. W 1924 skierowany na kilkumiesięczny kurs w wyższej szkole wojennej École supérieure de Guerre w Paryżu. Od 1924 roku generał brygady na stanowisku szefa Departamentu Sanitanego Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Będąc oddanym zwolennikiem Józefa Piłsudskiego, po przewrocie majowym zajmował stanowiska w rządzie. Od 13 maja do października 1926 roku został Komisarzem Rządu (w randze wojewody) dla Warszawy (mianowany przez gen. Gustawa Orlicz-Dreszera głównodowodzącego zamachem majowym), z zadaniem utrzymania porządku. Przez ustępującego ministra spraw wewnętrznych Kazimierza Młodzianowskiego wskazany na następcę. Nominowany przez Piłsudskiego 2 października 1926, kierował resortem przez trzy lata, do 7 grudnia 1929 roku, kiedy to na siedem miesięcy wraca do wojska – zostaje zastępcą szefa administracyjnego armii.

Ponownie został ministrem spraw wewnętrznych w drugim rządzie Józefa Piłsudskiego od 3 czerwca 1930 roku. Jako zwierzchnik wojewodów i starostów przygotował dla J. Piłsudskiego materiały obciążające przywódców Centrolewu. Podpisał nakazy aresztowania opozycyjnych posłów osadzonych w twierdzy brzeskiej. Przygotował przeprowadzenie tzw. wyborów brzeskich. Poseł na Sejm RP od 1930.

Od 23 czerwca 1931 roku drugi wiceminister spraw wojskowych i szef Administracji Armii (odpowiedzialny za finanse), w marcu 1936 awansowany na generała dywizji.

Od 15 maja 1936 pełnił urząd Premiera RP; wysunięty na to stanowisko przez Rydza-Śmigłego jako kandydatura przejściowa, utrzymał się najdłużej w II RP na stanowisku premiera. Był jednocześnie ministrem spraw wewnętrznych. Stworzył specjalne oddziały odwodowe policji, wyspecjalizowane w rozbijaniu zgromadzeń bez użycia broni palnej.

Opuścił stolicę 7 września 1939, a 30 września złożył dymisję.

Internowany w Rumunii, w czerwcu 1940 wyjechał, z fałszywym paszportem, najpierw do Bułgarii, potem – na pół roku – do Turcji. W styczniu 1941 został przerzucony do Palestyny, gdzie wstąpił do wojska, otrzymując zadanie prowadzenia inspekcji (pod względem sanitarnym) w jednostkach i instytucjach Armii Polskiej na terenie Palestyny. Już po kilku miesiącach przeniesiony do tzw. II grupy, do końca wojny został oficerem bez przydziału. W 1947 wyjechał do Wielkiej Brytanii. Zmarł 31 sierpnia 1962 w Londynie.

Jako minister spraw wewnętrznych w rządzie Piłsudskiego wydawał rozporządzenia o poprawie higieny, m.in. o obowiązku budowania ubikacji na wsiach, nazwanych następnie od jego imienia "sławojkami". Ubikacje te miały poprawić stan higieniczny zacofanej wsi polskiej. Dbał też m.in. o poprawę bezpieczeństwa pożarowego na wsiach. Napisał kilka wspomnieniowych książek: Moja służba w Brygadzie, Beniaminów, Strzępy meldunków – wyd. w 1936 (relacje z kontaktów z Piłsudskim), Kwiatuszki administracyjne i inne – wyd. Londyn 1959, Nie ostatnie słowo oskarżonego. Wspomnienia i artykuły – Londyn 1964.

[edytuj] Zobacz też

• Skład rządu Felicjana Sławoja Składkowskiego

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Archiwum emigracji – Felicjan Sławoj Składkowski – galeria portretów polityka
• Sławojka rodem z Białobrzegów? Historia z przymrużeniem oka i… lekkim zapaszkiem – artykuł opisujący życie Felicjana Sławoja Składkowskiego, jego zainteresowanie higieną i sprawami sanitarnymi