Frédéric Joliot-Curie

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Jean Frédéric Joliot-Curie (geboren Joliot) (Parijs, 19 maart 1900 – aldaar, 14 augustus 1958) was een Frans natuurkundige en Nobelprijswinnaar.

Hij studeerde af aan de École Supérieure de Physique et de Chimie Industrielles van Parijs. In 1925 werd hij assistent van Marie Curie bij het Radium Instituut. Hij werd verliefd op haar dochter Irène Curie, en kort na hun huwelijk in 1926 wijzigden ze hun achternamen in Joliot-Curie. Op aandringen van Marie, deed hij een tweede studie, zijn proefschrift ging over de elektrochemie van radio-elementen.

Toen hij doceerde aan de wetenschapsfaculteit werkte hij met zijn vrouw aan de structuur van het atoom, in het bijzonder de projectie van kernen, die een belangrijke stap waren in de ontdekking van het neutron. In 1935 kregen ze de Nobelprijs voor de Scheikunde.

In 1937 verliet hij het Radium Instituut om hoogleraar te worden aan het Collège de France waar hij werkte aan kettingreacties en de benodigdheden voor het maken van een kerncentrale die kernsplitsing gebruikt om energie te maken door middel van uranium en zwaar water. Joliot was een van de wetenschappers die genoemd werd in Albert Einsteins brief aan President Roosevelt als een van de meest vooraanstaande wetenschappers op het gebied van kernreacties. De Tweede Wereldoorlog zou Joliots onderzoek grotendeels stilleggen.

Bij de Nazi invasie in 1940 lukte het Joliot zijn materiaal en documenten naar Engeland te smokkelen. Tijdens de bezetting nam hij actief deel aan het verzet. Na de oorlog werd hij directeur van het Centre National de la Recherche Scientifique en werd Frankrijks eerste haut-commissaire à l'énergie atomique. In 1948 leidde hij de bouw van de eerste Franse atoomreactor. Als toegewijd communist werd hij in 1950 om politieke redenen van zijn taken ontheven. Hij was een van de elf ondertekenaars van het Russell-Einstein Manifest in 1955. In hetzelfde jaar kreeg Joliot-Curie de Matteucci Medal.