Adolphe Thiers

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Louis Adolphe Thiers (Marseille, 16 april 1797 – Saint-Germain-en-Laye, 3 september 1877) was een Frans politicus en historicus.Thiers was minister-president onder koning Lodewijk Filips. Na de omverwerping van het Tweede Franse Keizerrijk van Napoleon III trad hij voor het voetlicht als degene die de Commune van Parijs van 1871 onderdrukte. Van 1871 tot 1873 was hij staatshoofd en daarna tijdelijk president. Na de motie van wantrouwen van de parlement zag hij zich genoodzaakt in 1875 af te treden ten gunste van Patrice de Mac-Mahon.

Inhoud 1 Leven 2 Politieke carrière 3 Tweede Republiek en Tweede Keizerrijk 4 Het einde van het Keizerrijk en de Commune van Parijs 5 De Derde Republiek

[bewerk] Leven

Thiers studeerde rechten in Aix-en-Provence, maar zijn voorkeur ging eerder uit naar literatuur. In 1821 vertrok hij naar Parijs waar hij bijdragen leverde voor de krant Constitutionnel. Ondertussen werd hij bekend in liberale kringen. Van zijn hand verscheen tussen 1823 en 1827 het tien-delige Geschiedenis van de Franse Revolutie wat zijn populariteit vergrootte. Tijdens de regering van minister-president Jules, prins de Polignac richtte Thiers met onder andere Armand Carrel Le National op; een nieuwe krant voor de oppositie. Hij werd een trouwe aanhanger van de nieuwe dynastie van koning Louis Philippe.

[bewerk] Politieke carrière

In 1830 werd hij als parlementslid gekozen. Tussen 1832 en 1836, tijdens de Juli-monarchie bekleedde hij verschillende ministersposten. Na anti-monarchistische rellen in Parijs in 1832 werd Thiers minister van binnenlandse zaken. Met enige regelmaat veranderde zijn portefeuille, maar hij bleef minister. Hij werd voorzitter van de minsterraad, in feite was hij dus minister-president. Toen hij 1836 affrad was hij minister van buitenlandse zaken. Na zijn afreden verbleef hij enige tijd in Italië. Vanaf 1838 zat hij in de oppositie wat in 1840 leidde tot een tweede termijn als voorzitter van de ministerraad en minister van buitenlandse zaken. Zijn politiek om Mohammed Ali van Egypte te steunen leidde bijna tot een oorlog met andere grootmachten datzelfde jaar. De koning, die geen oorlog wenste, ontsloeg hem vervolgens. Thiers bleef een zetel in het parlement bezetten, maar hij sprak nog zelden. Vlak voor de revolutie van 1848 werden hij en Odilon Barrot nog door de koning gevraagd het land te regeren, maar het was te laat. Thiers nam zijn ontslag.

[bewerk] Tweede Republiek en Tweede Keizerrijk

Tijdens de Tweede Republiek stond Thiers aan de kant van conservatieve republikeinen. Alszodanig stemde hij voor Lodewijk Napoleon als president. Thiers was weliswaar een aanhanger van Napoleon I, maar hij weigerde de coupe van Napoleon III te erkennen. Om die reden werd hij in 1851 opgepakt. Na zijn arrestatie verdween hij enkele jaren uit het politieke leven. Vanaf 1863 echter leidde hij weer de linkse oppositie tegen Napoleon III. Zeven jaar lang was hij de belangrijkste woordvoerder van de anti-Imperialisten en werd hij gezien als de belangrijkste tegenstander van het keizerrijk.

[bewerk] Het einde van het Keizerrijk en de Commune van Parijs

Tot 1870 was Thiers een voorstander van een oorlog tegen Pruisen, maar toen de Franse legers nederlaag na nederlaag leden tijdens de Frans-Duitse oorlog verklaarde Thiers zich een tegenstander van de oorlog. Op 31 augustus 1871 werd hij de eerste president van de Derde Republiek. In die functie voerde hij vredesbesprekingen met de Duitse kanselier Otto von Bismarck. In mei 1871 zond Thiers, met Duitse hulp, Franse soldaten naar Parijs om daar de Commune neer te slaan. Tijdens deze opstand kwamen tussen de 30.000 en 100.000 mensen om. Duizenden werden gearresteerd en zeven duizend werden het land uitgezet.

[bewerk] De Derde Republiek

Op 30 augustus 1871 werd hij tijdelijk President van de nog niet uitgeroepen republiek. Deze positie bleef hij twee jaar bekleden. Zijn persoonlijkheid en weinig flexibele ideeën wekte de oppositie tegen hem in de hand. Zo was hij een aanhanger van het protectionisme terwijl de vrijhandel onder Napoleon III hoogtij had gevierd. Zijn temperament maakte zijn positie als president nagenoeg onmogelijk. Op 24 mei 1873 trad hij dan ook af, in de hoop direct weer herkozen te worden, maar tot zijn schrik werd Patrice Mac-Mahon zijn opvolger. Hij bleef nog tot zijn dood in 1877 in het parlement zitten. Daarnaast zat hij namens Belfort in de senaat.

Voorganger: Louis Jules Trochu	President van Frankrijk 1871-1873	Opvolger: Patrice de Mac-Mahon
Voorganger: Albert de Broglie	Minister van Buitenlandse Zaken 1836	Opvolger: Louis Molé
Voorganger: Nicolas Jean de Dieu Soult	Minister van Buitenlandse Zaken 1840	Opvolger: François Guizot