ภาษากาสี

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ภาษากาสี Khasi
พูดใน:	อินเดีย, บังกลาเทศ
จำนวนผู้พูด:	865,000 คน ส่วนใหญ่ในรัฐเมฆาลัย, อินเดีย (2540)
ตระกูลภาษา:	ออสโตร-เอเชียติก  ภาษากลุ่มมอญ-เขมร   ภาษากลุ่มมอญ-เขมรเหนือ    ภาษากลุ่มกาสี     ภาษากาสี
รหัสภาษา
ISO 639-1:	ไม่มี
ISO 639-2:	kha
ISO 639-3:	kha
หมายเหตุ: บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากลปรากฏอยู่ คุณอาจต้องการไทป์เฟซที่รองรับยูนิโคดเพื่อการแสดงผลที่สมบูรณ์
ส่วนหนึ่งของสารานุกรมภาษา

ภาษากาสีเป็นภาษากลุ่มออสโตรเอเชียติกใช้พูดในรัฐเมฆาลัย ประเทศอินเดีย อยู่ในสาขามอญ-เขมร และใกล้เคียงกับภาษากลุ่มมุนดาที่เป็นภาษาตระกูลออสโตรเชียติกที่มีผู้พูดในอินเดียกลาง มีผู้พูด 865,000 คน ในรัฐเมฆาลัย มีผู้พูดบางส่วนในหุบเขาตามแนวชายแดนด้านรัฐอัสสัมและในบังกลาเทศตามแนวชายแดนอินเดีย ภาษากาสีมีเรื่องเล่าพื้นบ้านมากมักเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับที่มาของชื่อต่างๆของภูเขา แม่น้ำ สัตว์และอื่นๆ

[แก้] ระบบการเขียน

ในอดีตภาษากาสีไม่มีระบบการเขียนเป็นของตนเอง William Carey ดัดแปลงอักษรเบงกาลีมาใช้เขียนเมื่อราว พ.ศ. 2356 – 2381 มีหนังสือที่เขียนด้วยอักษรนี้จำนวนมาก เช่น Ka Niyiom Jong Ka Khasi Thomas Jones มิชชันนารีชาวเวลส์ เขียนภาษานี้ด้วยอักษรละตินเมื่อ พ.ศ. 2384 โดยการออกเสียงใกล้เคียงกับภาษาเวลส์ จากจุดนี้จึงมีการพัฒนาอักษรละตินสำหรับภาษากาสีเองขึ้นมา อักษรละตินที่ใช้เขียนภาษากาสีได้แก่

• อักษรตัวใหญ่ A, B, K, D, E, G, Ng, H, I, Ï, J, L, M, N, Ñ, O, P, R, S, T, U, W, Y.
• อักษรตัวเล็ก a, b, k, d, e, g, ng, h, i, ï, j, l, m, n, ñ, o, p, r, s, t, u, w, y.

ด • พ • ก กลุ่มภาษาหลัก ในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก
ภาษากลุ่มมุนดา	ภาษามุนดารี ภาษาสันตาลี ภาษาโสรา ภาษาโฮ
ภาษากลุ่มมอญ-เขมร	กลุ่มตะวันออก:กลุ่มกะตู: ภาษากันตู ภาษากูย ภาษาเกรียง ภาษาจะต็อง ภาษาด๊ากกัง ภาษาบรู;กลุ่มบะห์นาริก: ภาษากะเซง ภาษาซรี ภาษาเซดัง ภาษาเตรียง ภาษามนอง ภาษายรุ ภาษาแย็ฮ ภาษาเรเงา ภาษาละวี ภาษาหยูก ภาษาฮะรัก ภาษาฮาลัง ;กลุ่มเขมร: เขมร- เขมรสุรินทร์ ; กลุ่มเวียตติก: ภาษาเวียดนาม ภาษาเหมื่อง กลุ่มเหนือ:กลุ่มขมุ: ภาษาขมุ ภาษามลาบรี ภาษาลัวะ; กลุ่มปะหล่อง: ภาษาปลัง ภาษาละเม็ต ภาษาละว้า;กลุ่มเปียริก: ภาษาชอง; ภาษากาสี กลุ่มใต้:กลุ่มมอญ: มอญ - ญัฮกุ้ร; กลุ่มอัสเลียน: ภาษาซาไก; ภาษากลุ่มเกาะนิโคบาร์