Zamek Chenonceau

Z Wikipedii

Zamek Chenonceau

Widok na zamek od strony ogrodu Diany de Poitiers

Zamek Chenonceau - jest jednym z tzw. zamków nad Loarą, usytuowanym w Chenonceaux we Francji. W odniesieniu do zamku można stosować zarówno zapis z "x" na końcu, jak i bez, choć częściej stosowany jest ten drugi. Zamek bywa nazywany także zamkiem dam (Château des dames) ze względu na sześć kobiet, które były w znaczący sposób z nim związane.

Spis treści

1 Historia
2 Galeria
- 2.1 Bibliografia
- 2.2 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

Zamek znajduje się nad rzeką Cher. Jego początki sięgają średniowiecza, gdy znajdowała się tu forteca i młyn. Z tej pierwotnej budowli zachowała się wieża (tzw. Wieża Marques, Tour des Marques). W 1513 roku posiadłość zakupił Thomas Bohier, który rozpoczął przebudowę, pod jego nieobecność (związaną z wyprawą wojenną) nadzorowaną przez jego żonę - Catherine Briçonnet. W 1535 roku posiadłość została przejęta przez króla. Henryk II ofiarował ją swojej faworycie Dianie de Poitiers, która doprowadziła do wzniesienia mostu, łączącego brzegi rzeki i ogrodu, dziś nazywanego jej imieniem.

Po śmierci Henryka II zamek przeszedł w ręce Katarzyny Medycejskiej, która na moście poleciła wznieść galerię. Kolejną właścicielką była Ludwika Lotaryńska, żona Henryka III. Po jej śmierci zamek przez wiele lat pozostał zaniedbany.

W 1733 przeszedł on w ręce Claude'a Dupina, generalnego dzierżawcy, którego druga żona - Louise Dupin przyjmowała na zamku m.in. Woltera, Monteskiusza i Jean-Jacques Rousseau. To właśnie jej przypisuje się wprowadzenie różnicy w zapisie nazwy zamku (Chenonceau) i miejscowości (Chenonceaux). Zamek nie zsotał zniszczony podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej, ponieważ był jedynym mostem na Cher w okolicy.

Posiadłość pozostała w rękach rodziny Dupin do roku 1864, kiedy to odkupiła ją Marguerite Pelouze. W 1913 zamek zakupił Henri Menier i pozostaje do dziś własnością jego potomków, którzy udostępniają go zwiedzającym.

Podczas I wojny światowej został zamieniony na szpital. Podczas II wojny światowej znajdował się na granicy strefy okupowanej i wolnej. W 1944 roku bomba zniszczyła witraże, znajdujące się w zamkowej kaplicy. Zostały wstawione na nowo przez Maxa Ingranda.