Wieża rycerska
Z Wikipedii
Wieża rycerska (ang. Tower house, niem. Burghügel) to rodzaj wieży o charakterze mieszkalno-obronnym, budowanych przeważnie w okresie średniowiecza (znane są przykłady wieży mieszkalnych z XVII w. z obszaru Wysp Brytyjskich) jako siedziby średniozamożnego rycerstwa. Tego typu wieże występowały na obszarze praktycznie całej Europy.
W Polsce budowę tego typu obiektów zaczęto pod koniec XII wieku i budowano głównie do XV w, kiedy zastąpione zostały przez wieżowe formy dworów obronnych. Równolegle z nimi istniały rezydencje motte oraz strażnice w formie wieżowej (np. Radzymin koło Płońska).
Najbardziej znanym przykładem, choć nie jedynym, jest wieża rycerska w Siedlęcinie. Oprócz Dolnego Śląska takie wieże zachowały się na terenie południowej Polski (Chełm-Białawin, Stołpie, Tudorów i inne).