W-CDMA

Z Wikipedii

W-CDMA (skrót od ang. Wideband Code Division Multiple Access) to technologia bezprzewodowego przesyłu danych w telefonii komórkowej trzeciej generacji (3G) o wysokiej szybkości. Technologii W-CDMA używają japoński system FOMA oraz system UMTS, następca systemu telefonii komórkowej drugiej generacji (2G) GSM.

Termin W-CDMA odnosi się również do systemu będącego członkiem rodziny standardów zaakceptowanych przez ITU - IMT-2000^[1][2].

W-CDMA jest interfejsem radiowym z rozproszonym widmem używającym wielodostępu z podziałem kodowym (CDMA) w celu osiągnięcia większych szybkości oraz większej liczby użytkowników niż w GSM używającym wielodostępu z podziałem czasowym (TDMA).

Spis treści 1 Szczegóły techniczne 2 Rozwój i wdrożenie 3 Zobacz też 4 Przypisy

[edytuj] Szczegóły techniczne

• Kanały radiowe są szerokości 5 MHz.
• Przepływność sygnału rozproszonego (chip rate) wynosi 3,84 Mc/s.
• W celu uzyskania transmisji dwukierunkowej używa multipleksowania z podziałem częstotliwości lub z podziałem czasu. Obecne systemy używają podziału częstotliwości - jedna częstotliwość dla uplinku, druga dla downlinku.
• Zarówno uplink jak i downlink używają detekcji koherentnej w oparciu o sygnał pilota i bity odniesienia^[3][4].
• Dowolność przydziału kierunku transmisji każdej szczeliny czasowej w ramce. Ograniczeniem jest jedynie obowiązkowa obecność co najmniej jednej szczeliny w każdym (uplink i downlink) kierunku^[3].
• Regulacja mocy na podstawie stosunku mocy sygnału do interferencji (SIR).
• Trzy rodzaje przenoszenia przełączenia (ang. handover)^[5].
• Maksymalna przepustowość binarna do 384 kb/s w sieciach rozległych (do 40 km) oraz do 2 Mb/s w tzw. pikokomórkach (biurowce, lotniska).

[edytuj] Rozwój i wdrożenie

W-CDMA został stworzony przez NTT DoCoMo jako interfejs radiowy ichniejszego systemu telefonii komórkowej trzeciej generacji FOMA. W styczniu 1998 ETSI zaproponował W-CDMA jako członka rodziny standardów IMT-2000^[2]. Propozycja ta została przez ITU zaakceptowana - W-CDMA stało się alternatywą dla CDMA2000, EDGE i krótkozasięgowego DECT. Później W-CDMA został wybrany na interfejs radiowy UMTS. FOMA i UMTS używają tego samego interfejsu radiowego, ale istnieją różnice między nimi. Urządzenia nie są w 100% kompatybilne, choć roaming jest możliwy.

Sieci komórkowe oparte na technikach wielodostępu z podziałem kodowym (CDMA) były rozwijane na przestrzeni lat przez wiele firm. Jednak rozwój sieci telefonii komórkowych opartych na CDMA (przed W-CDMA) został zdominowany przez Qualcomm - pierwsze przedsiębiorstwo któremu udało się opracować praktyczną i opłacalną implementację CDMA w sieci telefonii komórkowej (IS-95). Tenże standard wyewoluował później do standardu CDMA2000.

W późnych latach 90. NTT DoCoMo rozpoczęło pracę nad nowym szerokopasmowym interfejsem radiowym dla własnej planowanej sieci FOMA.

Qualcomm opracował eksperymentalny szerokopasmowy system CDMA nazwany CDMA2000 3x. Miał on łączyć W-CDMA (rozwijany przez 3GPP) i CDMA2000 (rozwijany przez 3GPP2) w jeden ogólnoświatowy interfejs radiowy trzeciej generacji. Kompatybilność z CDMA2000 miała zaowocować roamingiem z istniejącymi sieciami (na początku roku 2008 sieci oparte o CDMA2000 były dostępne w 99 państwach^[6]). Standard CDMA2000 3x nie został jednakże wprowadzony do użycia. Nie jest także nadal rozwijany.

Pomimo braku kompatybilności z istniejącymi interfejsami radiowymi i wysokich kosztów wdrażania, W-CDMA został przyjęty i szybko wdrożony, szczególnie w Japonii, Europie i Azji. Pierwszą siecią opartą o W-CDMA była japońska sieć pracująca w standardzie FOMA - uruchomiona w 2001 roku^[7]. Według GSA na początku roku 2008 sieci W-CDMA działały w 87 państwach^[8].

[edytuj] Zobacz też

• CDMA
• UMTS
• FOMA
• DECT
• CDMA2000

Przypisy