Tu-134
Z Wikipedii
| Tu-134 | |
 Tu-134A w barwach linii Aerofłot-Nord na lotnisku Szeremietiewo-1 w Moskwie |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  ZSRR |
| Producent | Tupolew |
| Typ | samolot komunikacyjny krótkiego i średniego zasięgu |
| Załoga | 2 pilotów |
| Historia | |
| Data oblotu | 1963 |
| Zachowane egzemplarze | 852 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | dwa silniki turbowentylatorowe Sołowjew D-30-II |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 29 m |
| Długość | 37.5 m |
| Wysokość | 9.14 m |
| Masa | |
| Własna | 29 050 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maksymalna | 905 km/h |
| Pułap praktyczny | 11 900 m |
| Zasięg | 1 800 - 2 800 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 72 do 96 osób (w zależności od wersji) | |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Tu-134 - radziecki samolot pasażerski krótkiego i średniego zasięgu skonstruowany w biurze technicznym Tupolewa.
W celu zastąpienia spartańskiego modelu Tu-124 techniczne biuro Tupolew zdecydowało się w roku 1963 na zaprojektowanie dwusilnikowego odrzutowego samolotu komunikacyjnego nowej generacji, który miał być bardziej zbliżony do zachodnich standardów, szczególnie pod względem komfortu. Po modyfikacji spodziewano się osiągnięcia lepszej akceptacji na zagranicznych rynkach. Projekt, początkowo oznaczony jako Tu-124A, został przemianowany na Tu-134, gdy stało się jasne, że nowy samolot posiadać będzie jednak kilka całkowicie nowych, charakterystycznych elementów i znacząco będzie różnić się od poprzednika. Tupolew Tu-134 został wyposażony w usterzenie w układzie T, silniki umieszczone z tyłu po bokach kadłuba. Charakteryzował się płatem o dużym skosie i ujemnym waniosie (duży skos gwarantował wysoką prędkość przelotową, natomiast wymuszał lądowanie przy wyjątkowo dużej szybkości, co wymagało dosyć długiego (biorąc pod uwagę umiarkowaną wielkość samolotu) pasa (w późniejszej wersji, oznaczonej jako Tu-134A zastosowano odwracacz ciągu, co skróciło drogę hamowania samolotu). Służbę rozpoczął w roku 1967 na liniach lotniczych Aerofłot. Pierwsza wersja mieściła maksymalnie 72 pasażerów. Ostatnia wersja Tu-134B-3 mogła dzięki dłuższemu kadłubowi pomieścić 96 osób. Samolot okazał się sukcesem i był eksportowany do wielu krajów komunistycznych.
Samolot znany był z dosyć hałaśliwych silników, szczególnie podczas startu, który odbywał się pod znacznym kątem (samolot szybko nabierał wysokości).
Produkowano 5 różnych wersji tego samolotu.
Wersja Tu-134 wykorzystywana przez PLL LOT cechowała się krótszym kadłubem, przez co liczba miejsc była mniejsza.
