Tojeść pospolita
Z Wikipedii
Tojeść pospolita | |
Łodyga z kwiatostanem |
|
Systematyka wg Reveala | |
Domena | jądrowce |
Królestwo | rośliny |
Podkrólestwo | naczyniowe |
Nadgromada | nasienne |
Gromada | okrytonasienne |
Klasa | Rosopsida |
Rząd | pierwiosnkowce |
Rodzina | pierwiosnkowate |
Rodzaj | tojeść |
Gatunek | tojeść pospolita |
Nazwa systematyczna | |
Lysimachia vulgaris L. | |
Galeria zdjęć i grafik |
Tojeść pospolita (Lysimachia vulgaris L.) – gatunek rośliny należący do rodziny pierwiosnkowatych. W nazewnictwie ludowym roślina występuje pod nazwą: bażanowiec, gruszka Matki Boskiej, francowate ziele.
.
Spis treści |
[edytuj] Rozmieszczenie geograficzne
Zasięg obejmuje prawie całą Europę i część Azji, poza tym zawleczona do innych części świata. W Polsce pospolita, spotykana na obszarze całego kraju, najczęściej na niżu i w niższych piętrach górskich[1] .
[edytuj] Morfologia
- Pokrój
- Osiąga ponad metr wysokości, zwieńczona wiechą żółtych kwiatów. Wykształca długie, podziemne rozłogi.
- Łodyga
- Wzniesiona, krótko owłosiona górą omszona i rozgałęziona, tępokanciasta wysoka od 15 do 120 cm.
- Liście
- Podłużne jajowate, naprzeciwległe lub w okółkach po 3-4, mniej omoszone niż łodyga, o długości do 14 cm, z kropkowanymi gruczołami.
- Kwiaty
- Długo szypułkowe, zebrane w szczytowe wiechy, w kolorze złocistożółtym. Powstają w kątach górnych liści łodygowych. Korona duża, do 1 cm średnicy. Płatki korony kwiatu są jajowate, koloru żółtego, opatrzone wewnątrz krótkimi gruczołami, na brzegach gładkie, objęte przez płatki kielicha. Działki kielicha czerwono obrzeżone. Kwiat posiada pięć pręcików, krótszych od korony, w tym dwa krótsze od pozostałych.
- Owoc
- Kulista torebka do 5 mm średnicy, pękająca podłużnymi klapami[2].
- Gatunki podobne
- Bardzo podobna, ale dużo rzadsza jest tojeść kropkowana. Różni się wyraźnie czterokanciastą i miękko omszoną oraz ogruczoloną łodygą. Ma cytynowożółte kwiaty o płatkach bez czerwonawych brzegów i brzegami orzęsionych gruczolowato.[1]
[edytuj] Biologia
Bylina. Kwiaty owadopylne oraz samopylne. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Nasiona rozsiewane przez wiatr.
[edytuj] Ekologia
Rośnie nad brzegami wód, na torfowiskach nizinnych, w wysychających zbiornikach, rowach, bagiennych lasach i zaroślach. Najczęściej występuje na wilgotnych glinach piaszczystych i utworach pylastych lub glinach ciężkich i iłach, stroni od gleb wapiennych. Preferuje stanowiska umiarkowanie naświetlone, umiarkowane warunki klimatyczne. Gleby obojętne, wilgotne lub mokre, umiarkowanie ubogie (mezotroficzne) lub zasobne (eutroficzne). Hemikryptofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla związku (All.) Filipendulion i Ass. Lysimachio-Filipenduletum[3].
[edytuj] Zastosowanie
- Surowiec zielarski: ziele tojeści pospolitej. Ziele zawiera flawonoidy, cyjanidyna, saponina, barwniki.
- Działanie lecznicze: stosowany w lecznictwie ludowym jako środek , moczopędny, przeciwzapalny, przeciwbakteryjny, pierwotniakobójczy, przeciwgrzybiczeny i przeciwwirusowy, Wzmaga wydzielanie śluzu, proces wchłaniania składników pokarmowych z jelit do krwi, pobudza wydzielanie soku żołądkowego, żółci i soku jelitowego.
- Roślina ozdobna
- W Polsce sadzona w ogrodach. Nadaje się szczególnie do obsadzania obrzeżyy zbiorników wodnych, może też być używana jako roślina okrywowa. Najczęściej uprawiana jest odmiana 'Aurea' o żółtych liściach. Tworzy ona niską darń o płożących się i zakorzeniających się pędach[4].
- Inne
- Stosowana jest do kąpieli i pielęgnacji włosów.
- Dawniej miała zastosowanie w gospodarce ludowej do pozyskiwania barwnika i farbowania tkanin. Barwnik pozyskiwany z liści farbuje na żółto i zielono, a z korzenia na brązowo i czarno.
[edytuj] Uprawa
Najłatwiej rozmnażać ją z ukorzenionych pędów pobranych wprost z rośliny. Można też wykonywać sadzonki pędowe. Wymaga stałej wilgotności podłoża. Wystarczy jej przeciętna gleba ogrodowa o obojętnym pH. Może rosnąć w miejscu zacienionym, jednak najładniej wybarwia się na stanowisku dobrze nasłnecznionym. Jest mrozoodporna.[4].
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 František Činčura, Viera Feráková, Jozef Májovský, Ladislav Šomšák, Ján Záborský: Pospolite rośliny środkowej Europy. Jindřich Krejča, Magdaléna Záborská (ilustracje). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1990. ISBN 83-09-01473-2.
- ↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- ↑ 4,0 4,1 Eugeniusz Radziul: Skalniaki. Warszawa: PWRiL, 2007. ISBN 978-83-09-01013-5.