TGV Sud-Est

Z Wikipedii


TGV Sud-Est

Podstawowe informacje
Seria	TGV 23000 TGV 33000
Przewoźnik	SNCF
Producent	Alsthom
Numeracja	1 - 98 100-102 110-118
Rok produkcji	1988-1992
Jednostki w służbie	TGV 23000: 100 TGV 33000: 9 + 1 głowica napędowa
Dane techniczne
Układ wagonów	s+s+d+d+d+d+d+d+s+s
Prędkość konstrukcyjna	270 km/h 300 km/h
Prędkość maksymalna	270 km/h 300 km/h
Całkowita długość	200,2 m
Napęd	Silniki szeregowe prądu stałego
Napięcie zasilania	Prąd stały 1,5 kV Prąd przemienny 25 kV - 50Hz Prąd przemienny 15 kV - 16,67Hz (tylko TGV 33000)
Liczba silników	12
Moc maksymalna	3100 kW (przy 1,5 kV) 6450 kW (przy 25 kV)
Rozstaw szyn	Normalny
Masa służbowa	TGV 23000: 385 t TGV 33000: 390 t
Liczba miejsc siedzących	Pierwsza klasa: 110 lub 69 Druga klasa: 240 lub 276

TGV Sud-Est jest francuskim, pasażerskim, elektryczym zespołem trakcyjnym należącym do rodziny pociągów TGV. W nomenklaturze SNCF pociągi te są oznaczone jako klasa TGV 23000 (wersje dwusystemowe) oraz TGV 33000 (wersje trzysytemowe). Jest to pierwsza generacja pociągów TGV, zbudowanych przez firmę Alsthom w latach 1978 - 1985.

W eksploatacji pozostaje 109 pociągów pociągów o numerach 1 - 98 i 100 - 102, 110 - 118. Większość składów poddano modernizacji, zwiększając prędkość maksymalną do 300 km/h.

Pierwsze pociągi TGV Sud-Est zbudowano jako prototypy w 1978 roku. Skonstruowano dwie jednostki tego typu, nazwane Patrick (Patryk) i Sophie (Zofia), które przez trzy lata przechodziły różnorakie testy przed uruchomieniem seryjnej produkcji. Projektantem zarówno wyglądu jak i malowania pociągu był Jack Cooper. Pociągi TGV Sud-Est składają się z dwóch głowic napędowych, między które włączono 8 wagonów, zawieszonych na wspólnych wózkach. Pociąg napędza 12 silników szeregowych prądu stałego. Zestawy kołowe wagonów wyposażone są w hamulce tarczowe, podczas gdy w głowicach napędowych zastosowano tradycyjne hamulce klockowe, ze względu na konieczność ograniczenia nacisków na oś. Pociągi zasilane są napięciem stałym 1,5 kV lub przemiennym 25 kV. W roku 1984 dostarczono pierwsze pociągi trzysystemowe, przystosowane do zasilania napięciem przemiennym 15 kV, przeznaczone do obsługi połączeń ze Szwajcarią.

Wystrój wnętrza był pierwotnie raczej ubogi a zagęszczenie foteli jest dość duże, pozostawiając pasażerom niewiele miejsca na nogi. Pociągi miały w założeniach kursować jedynie między Paryżem i Lyonem, a zatem czas podróży, rzędu 2 godzin, nie wymagał zapewnienia szczególnie wyszukanego komfortu. Tym niemniej wagony są wyposażone w klimatyzację Pewna ilość pociągów składała się wyłącznie z wagonów pierwszej klasy, w założeniu przeznaczone one były dla podróżujących w interesach, gotowych zapłacić więcej za większy komfort.

Ze względu na coraz dłuższe czasy podróży pociągami TGV, pociągi zostały zmodernizowane w latach 1986 - 1990, wszystkie składy uzyskały zawieszenia pneumatyczne, podobne do zastosowanych we wchodzących właśnie do służby TGV Atlantique. W latach 1987 - 1996 dokonano również modernizacji wnętrz.

Począwszy od roku 1996 rozpoczęto zmianę malowania pociągów, oryginalny pomarańczowy kolor TGV Sud-Est ustąpił miejsca szaro-niebieskiemu malowaniu, charakterystycznego dla pozostałych pociągów TGV. Pociągi trzysystemowe uzyskały z kolei specjalne malowanie, charakterystyczne dla Ligne de Coeur, którą obsługują. Ostatnie pociągi w oryginalnym malowaniu przetrwały aż do roku 2001.