Super Nintendo Entertainment System

Z Wikipedii

Super Nintendo Entertainment System (Super Famicom)
Producent	Nintendo
Typ	Konsola gier wideo
Generacja	Czwarta generacja
Premiera	JP 21 Listopada 1990 Am.Płn. 13 sierpnia 1991 PAL 3 lipca 1992
Nośniki danych	Kartridż
Kontrolery	Gamepad
Sprzedanych jednostek	49 milionów na świecie w tym ok. 20 milionów w USA
Najlepiej sprzedawana gra	Super Mario World
Poprzednik	NES (Famicom)
Następca	Nintendo 64

Super Nintendo Entertainment System, 16-bitowa konsola do gier, która osiągnęła wielki sukces w krajach zachodniej Europy, USA, oraz w Japonii (tam pod nazwą Super Famicom).

Był to następca Nintendo Entertainment System, znacznie bardziej zaawansowany technicznie, z lepszą grafiką i dźwiękiem. Gry, podobnie jak w poprzednim modelu występowały w postaci kartridża.

Konsola ukazała się w wersji europejskiej, oraz amerykańskiej. Wersja europejska różniła się kształtem: była bardziej zaokrąglona, natomiast gry w wersji amerykańskiej nie pasowały do konsoli europejskiej i odwrotnie. Była jednak możliwość pominięcia tego problemu za pomocą specjalnego adaptera.

Obecnie konsola doczekała się szeregu emulatorów na rózne platform, w tym także na konsole stacjonarne jak PlayStation 2. Niektóre z nich jak np. ZSNES są w stanie emulować bezbłędnie niemalże każdą grę. Oprócz emulatorów, wraz z premierą nowej konsoli Nintendo - Wii, ograniczona ale wciąż powiększająca się ilość tytułów dostępna jest na wbudowanym w konsole emulatorze, znanym jako Virtual Console.

Ze względu na znaczną ilość wysoko ocenianych tytułów i wciąż dużą popularność konsoli wśród graczy, wiele gier zostały przetłumaczone na język polski. Także niektóre tytuły, oryginalnie wydane tylko w języku japońskim, zostało przetłumaczone i udostępnione w internecie jako patche lub gotowe ROM'y.

[edytuj] Specyfikacja techniczna

Wybrane konsole gier wideo
Pierwsza generacja
Magnavox Odyssey | Pong | Coleco Telstar
Początek drugiej generacji
Fairchild Channel F | Atari 2600 | Astrocade | Videopac (Magnavox Odyssey²) | Intellivision
Druga połowa drugiej generacji
Arcadia 2001 | Atari 5200 | ColecoVision | Vectrex | SG-1000
Trzecia generacja (8-bitowce)
NES/Famicom | Master System | Atari 7800
Czwarta generacja (16-bitowce)
PC Engine/TurboGrafx 16 | Mega Drive/Genesis | Super NES/Super Famicom | Neo-Geo | CD-i
Piąta generacja (32- i 64-bitowce)
Amiga CD32 | 3DO | Jaguar | Saturn | PlayStation | PC-FX | Nintendo 64
Szósta generacja
Dreamcast | PlayStation 2 | GameCube | Xbox
Siódma generacja
Xbox 360 | PlayStation 3 | Wii

SNES posiadał dość ciekawą konstrukcję wewnętrznych układów. Centralna jednostka (CPU) była relatywnie słaba (dwa razy słabsza od jednego z głównych konkurentów SNES'a - SEGI Genesis) ale za to konsola wyposażona została w dość szybki (jak na owe czasy) układ graficzny, mogący generować innowacyjny efekt znany jako Mode 7. Także układy generujące dźwięk stanowił istotną przewagę nad konkurencją, warto też wspomnieć o możliwości umieszczenia dodatkowych układów scalonych na kartridżach, znacznie zwiększających moc konsoli. Układy te z technicznego punktu widzenia mogły być również umieszczane w kartridżach konkurencji, w praktyce tylko w wypadku SNES'a były stosowane na taką skale.

• CPU: Ricoh 5A22 - 16-bitowy procesor bazujący na rdzeniu 65c816
  • 3.58 MHz, 2.68 MHz, lub 1.79 MHz w zależności od potrzeb programu
• GPU: Picture processing unit (PPU)
  • Rozdzielczość: Progresywne skanowanie: 256x224, 512x224, 256x239, 512x239
  • Z przeplotem: 512x448, 512x478
  • Kolory: 32768 (15-bit)
  • Duszki: 128, do 32 na jednej linii; maksymalna dopuszczalna wielkość do 64x64 pikseli
  • Tło: 4 warstwy; każda do 1024x1024 pikseli
  • Efekty:
    • Pikselizacja (mozaika)
    • Dodawanie i odejmowanie kolorów
    • Spinanie okien (ang. Clipping windows)
    • Przesuwanie tła (ang. Scrolling)
    • Mode 7
• APU: Sony SPC700, Sony DSP
  • Format: 16-bit ADPCM, 8 kanałów
  • Wyjście: 32 kHz 16-bit stereo
• RAM: Główna pamięć 128 KB
  • Video RAM 64 KB main RAM, w tym
    • 512 + 32 bajtów dla duszków
    • 256 × 15 bitów dla palett kolorów
  • Audio RAM 64 KB

Nośnik danych

SNES jako nośnik danych wykorzystywał, podobnie jak większość ówczesnych mu konsol, kartridże. Maksymalna ich pojemność to 128 MBit czyli 16MB jednakże tylko 117,75 Mbitów mogło zostać zaadresowane. W praktyce ze względu na koszty produkcji i ówczesne możliwość mapowania pamięć, większość wydanych gier wykorzystywała do 32 Mbitów pamięci. Zdarzały się jednak także gry, które umieszczano na 48 Mbitowych kartridżach jak np. Star Ocean i Tales of Phantasia.

Na kartridżach często umieszczano dodatkową pamięć, zasilaną baterią do zapisywania stanów gier. Oprócz tego kartridże mogły być wyposażone w dodatkową pamięć operacyjną oraz dodatkowe układy scalone jak np. koprocesory. Szczególne znaczenie dla konsoli miał dodatkowy chip o nazwie SuperFX, który pozwalał na generowanie dość prostej grafiki 3D.

Mimo iż Nintendo doskonale zdawało sobie sprawę z przewagi CD-ROM'ów nad tradycyjnymi ale oferującymi małą pojemność kartridżami, to jednak nigdy nie zdecydowano się, mimo wielu zapowiedzi, na wprowadzenie takiego dodatku dla SNES'a. Stało się to mimo iż Nintendo prowadziły rozmowy na temat współpracy przy budowie takiej jednostki z Philips'em i SONY.

Zamiast napędu CD-ROM, SNES dostał natomiast urządzenie o nazwie Satellaview, które dostepne było jednak tylko na rynku japońskim, gdzie cieszyło się dość dużym powodzeniem. Satellaview drogą satelitarną dawał możliwość, ściągnięci gier w tym zupełnie nowych tytułów ale także dodatków do istniejących gier i tzw. remaków.