Skalnica gronkowa
Z Wikipedii
Skalnica gronkowa | |
Systematyka wg Reveala | |
Domena | jądrowce |
Królestwo | rośliny |
Podkrólestwo | naczyniowe |
Nadgromada | nasienne |
Gromada | okrytonasienne |
Klasa | Rosopsida |
Rząd | skalnicowce |
Rodzina | skalnicowate |
Rodzaj | skalnica |
Gatunek | skalnica gronkowa |
Nazwa systematyczna | |
Saxifraga paniculata Mill. | |
Synonimy | |
Saxifraga aizoon Jacq. | |
Galeria zdjęć i grafik |
Skalnica gronkowa (Saxifraga paniculata) – gatunek byliny należący do rodziny skalnicowatych. Występuje w Europie, Azji i w Ameryce Północnej. W Polsce występuje w Tatrach, w Pieninach, na Babiej Górze i na Podhalu[1]. W górach jest rośliną dość pospolitą, poza tym obszarem spotyka się ją rzadko, tylko na obszarze między Krakowem i Wieluniem[2].
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Typowa roślina poduszkowa, tworząca silnie zbite, niziutkie darnie.
- Łodyga
- Wzniesione, słabo ulistnione i nierozgałęzione łodyżki kwiatostanowe osiągają wysokość do 40 cm.
- Liście
- Grube, sinawozielonej barwy, długości 1-5 cm, owalne i wydłużone, o drobno piłkowanych brzegach i orzęsionej nasadzie. Szczyt liści tępy, lub zaostrzony. Liście przy ziemi tworzą zbitą różyczkę liściową składającą się z liści i krótkich, płonnych łodyżek. Na górnej stronie liści występują charakterystyczne, małe dołeczki, tzw. wypotniki, pokryte płytkami wapienia. Największe skupienie tych płytek wapienia znajduje się wokół brzegów liści, nadając im białą barwę. Liście na łodydze kwiatostanowej są mniejsze od liści przyziemnej różyczki i bardziej wydłużone. Ustawione są naprzemianlegle, rzadko.
- Kwiaty
- Kwiaty zebrane w wiechę lub podbaldach na szczycie łodyżki kwiatostanowej. Wyrastają na długich szypułkach. Ich nagi kielich składa się z 5 jajowatych działek zielonej barwy, korona z 5 białych płatków 2-3 krotnie wiekszych od działek kielicha, nakrapianych drobniutko czerwonymi plamkami. Wewnątrz okwiatu 10 pręcików i jeden słupek z dwoma szyjkami. Kwiaty kwitną od czerwca do lipca, zapylane są przez muchy.
- Owoc
- Mieszki zawierające bardzo lekkie nasiona, wysypujące się przy drobnych nawet drganiach lub podczas wiatru.
- Biotop, wymagania
- Preferuje podłoże wapienne, ale rośnie też na granicie. Jest gatunkiem arktyczno-alpejskim. Występuje głównie na skałkach, piargach, niskich murawach, w kosówce. Jest wytrzymała na suszę – w grubych liściach magazynuje wodę. Rozmnaża się nie tylko przez nasiona, ale również wegetatywnie – na krótkich rozłogach wytwarzane są różyczki liściowe, które mogą być roznoszone przez zwierzęta, wodę i wiatr. W Tatrach występuje od regla dolnego aż po piętro turniowe. Chamefit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Saxifrago-Festucetum versicoloris i związku zespołów (All.) Potentillion caulescentis[3].
[edytuj] Ochrona
Roślina objęta ochroną gatunkową
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina uprawna : uprawiana jako roślina ozdobna, szczególnie w ogródkach skalnych.
Zobacz też: rośliny tatrzańskie.
Przypisy
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Pięknoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9.
- ↑ Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
[edytuj] Bibliografia
- Zbigniew Mirek, Halina Pięknoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9.
- Zofia Radwańska-Paryska: Rośliny tatrzańskie. Warszawa: WSiP, 1988. ISBN 83-09-00256-4.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.