Seksmisja

Z Wikipedii

Seksmisja
Gatunek	komedia science fiction
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Główne role	Jerzy Stuhr Olgierd Łukaszewicz
Data premiery	14 maja 1984
Czas trwania	116 min.
Produkcja
Reżyseria	Juliusz Machulski
Scenariusz	Juliusz Machulski
Muzyka	Henryk Kuźniak
Zdjęcia	Jerzy Łukaszewicz
Scenografia	Janusz Sosnowski
Kostiumy	Małgorzata Braszka
Montaż	Mirosława Garlicka
Produkcja	Andrzej Sołtysik
Dystrybucja	Film Polski
Od lat	15
Nagrody
1984 Juliusz Machulski Złoty Talar 1984 Juliusz Machulski, FPFF Gdynia, Nagroda Główna 1984 Janusz Sosnowski, FPFF Gdynia, nagroda za scenografię
Seksmisja na Filmweb.pl
Seksmisja na FilmPolski.pl
Seksmisja na IMDb

Seksmisja to polski film fabularny w reżyserii Juliusza Machulskiego z roku 1984, komedia science fiction.

Film cieszył się dużą popularnością i wszedł do kanonu polskiej komedii filmowej.

Plenery to Kopalnia soli w Wieliczce, Łeba i okolice Łodzi (posiadłość Jej Ekscelencji).

[edytuj] Obsada

Jerzy Stuhr - Maksymilian 'Maks' Paradys
Olgierd Łukaszewicz - Albert Starski
Bożena Stryjkówna - Lamia Reno
Bogusława Pawelec - Emma Dax
Hanna Stankówna - Tekla
Beata Tyszkiewicz - Berna
Ryszarda Hanin - dr Jadwiga Yanda
Janusz Michałowski - profesor Wiktor Kuppelweiser
Wiesław Michnikowski - Jej Ekscelencja
Mirosława Marcheluk - doradca Jej Ekscelencji
Barbara Ludwiżanka - starowinka Julia Novack
Dorota Stalińska - reporterka tv
Ewa Szykulska - instruktorka zadająca manekinowi rany cięte
Hanna Mikuć - Linda
Elżbieta Zającówna - strażniczka w blokhauzie
Juliusz Lubicz-Lisowski - ojciec Alberta
Zofia Plewińska - żona Maksa
Elżbieta Jasińska - fałszywy Maks
Teresa Makarska - fałszywy Albert

[edytuj] Fabuła

Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Akcja filmu rozpoczyna się dnia 9 sierpnia 1991 na konferencji prasowej reporterka przedstawia epokowy eksperyment polegający na hibernacji dwóch ochotników: Maksa Paradysa i Alberta Starskiego na okres 3 lat. Metodę wprowadzania organizmu ludzkiego w stan anabiozy, inaczej mówiąc hibernacji wynalazł laureat Nagrody Nobla - profesor doktor Wiktor Kuppelweiser. Przebudzenie ochotników następuje zupełnie inaczej niż planowano: w roku 2044, w podziemnym państwie kobiet, które rozmnażają się przez partenogenezę (dzieworództwo) dzięki czemu od dawna rodzą same dziewczynki. Od opiekującej się nimi doktor Lamii Reno dowiadują się, że w czasie ich snu wybuchła na Ziemi wojna nuklearna. Jednym z jej skutków było zniszczenie genów męskich, w związku z czym są obecnie jedynymi mężczyznami na planecie. Maks i Albert stają przed dziejową misją. Kobiety starają się przystosować dwóch przypadkiem ocalałych mężczyzn do swojej społeczności, czyli uczynić ich kobietami. Główny wątek filmu stanowią perypetie dwóch głównych bohaterów, którzy nie dość, że nie chcą poddać się zabiegom dobrowolnie, to jeszcze starają się przywrócić światu swoją płeć, a przy okazji zażyć odrobinę przyjemności. Komedia obfituje w wiele aluzji do realiów życia w państwie socjalistycznym, w tym przede wszystkim PRL.

Tu kończą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

[edytuj] Ciekawostki

Polska wersja została ocenzurowana, z tego powodu trwa o 3 minuty krócej niż w innych krajach. Usunięto fragment, gdy Maks mówi Kierunek: wschód. Tam musi być jakaś cywilizacja!. Było to wyśmianie robienia wszystkiego pod dyktando ZSRR przez władze PRL.
Gdy Albert i Maks po wydostaniu się z podziemi przeskakują przez mur, zaczyna się on chwiać.
Na początku filmu Maks przed poddaniem się hibernacji pozdrawia wszystkich sympatyków hibernacji na całym świecie pokazując dwa palce wyciągnięte do góry. Było to oczko puszczone do sympatyków Solidarności, które z powodu cenzury musiało przybrać właśnie taką formę.
Zauważalne podobieństwo do Matriarchatu Marcina Wolskiego.