Ruta zwyczajna

Z Wikipedii

Ruta zwyczajna

Systematyka wg Reveala
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	Rosopsida
Rząd	rutowce
Rodzina	rutowate
Rodzaj	ruta
Gatunek	ruta zwyczajna
Nazwa systematyczna
'Ruta graveolens L.
Galeria zdjęć i grafik

Kwitnąca ruta

Ruta zwyczajna (Ruta graveolens L.) – gatunek byliny z rodziny rutowatych (Rutaceae). Występuje w południowej Europie oraz na afrykańskim wybrzeżu Morza Śródziemnego, obecnie uprawiana w wielu krajach europejskich, w tym również w Polsce.

[edytuj] Charakterystyka

Cała roślina ma silny, swoisty, mało przyjemny zapach.

Łodyga: Wzniesiona, o wysokości do 1 m, zwykle pojedyncza, nie owłosiona, sinozielona, dołem drewniejąca.
Liście: Podwójnie lub potrójnie pierzastosieczne.
Kwiaty: Obupłciowe, promieniste, zebrane w wiechowate kwiatostany, wyrastające w kątach górnych liści. Kwiaty boczne są czterokrotne, a szczytowe pięciokrotne. Płatki korony żółte, na szczycie wgłębione.
Owoc: Wielonasienna torebka.

[edytuj] Zastosowanie

Roślina lecznicza
- Działanie: rozkurczowe na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, dróg żółciowych oraz układu moczowego (działanie wiatropędne, żółciopędne, nieznacznie moczopędne), obniża w niewielkim stopniu ciśnienie krwi. Dzięki zmniejszeniu oporów w drobnych naczyniach usprawnia się nieco krążenie obwodowe. Hamuje też wydalanie jodu, podwyższa poziom wapnia we krwi i ma także własności odtruwające.
- Surowiec zielarski: liść (Folium Rutae), ziele (Herba Rutae)
- Skład chemiczny:
  - olejek eteryczny do 0,36% (metylo-n-nonyloketon do 90% i metylo-n-heptyloketon do 10%, nieznaczne ilości pinen, limonenu i cymenu).
  - furanokumaryny do 0,1% (m.in. psoralen, bergapten, ksantotoksyna, izoimperatoryna i rutamaryna)
  - flawonoidy do 2,2% (m.in. rutyna i kwercetyna)
  - alkaloidy (skimianina, graweolina, arboryna i rutamina)
  - kumaryna
  - umbeliferon
  - kwasy organiczne
  - witamina C
  - sole mineralne
- Zbiór i suszenie: przed kwitnieniem ścina się szczyty pędów i suszy w warunkach naturalnych w miejscach zacienionych i przewiewnych, a następnie osmykuje liście, odrzucając łodygi.

[edytuj] Bibliografia

A. Ożarowski, W. Jaroniewski: Rośliny lecznicze. Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1989. ISBN 83-202-0472-0.
Ziołolecznictwo. Poradnik dla lekarzy. Aleksander Ożarowski (red.). Wyd. 3. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1982. ISBN 83-200-0640-6.