Received Pronunciation

Z Wikipedii

Received Pronunciation (w skrócie RP) to wymowa języka angielskiego która była do połowy XX wieku uznawana za standard w Wielkiej Brytanii. Używa jej około 5% mieszkańców Wielkiej Brytanii, zwłaszcza wywodzących się z arystokracji. Był to dawniej jedyny akcent obecny w mediach takich jak BBC, jednak obecnie, już od ponad dwóch dekad, postępują procesy emancypacji akcentów lokalnych, przypisywanych wcześniej klasie robotniczej. Stosowanie RP uznawane jest coraz częściej za przejaw napuszenia i nadęcia, a osoby które posługują się tym akcentem, starają się go złagodzić. Istnienie jednego standardu uznaje się za niedemokratyczny przeżytek, a w południowo-wschodniej Anglii coraz większą popularność zdobywa Estuary English, mieszczący się gdzieś w spektrum pomiędzy robotniczym londyńskim Cockney a RP.

RP bazuje na akcencie mieszkańców hrabstw Northamptonshire, Bedfordshire i Huntingdonshire. Wymowa ta jest stosowana w nauczaniu języka angielskiego jako obcego obok wymowy amerykańskiej General American, a także w transkrypcji fonetycznej w słownikach angielskich.

[edytuj] Cechy fonetyczne

• Opuszczanie spółgłoski [r] przed spółgłoską i na końcu wyrazu (w USA, Irlandii i Szkocji [r] jest wymawiane we wszystkich pozycjach)
• Wymowa a jako [ɑː] w wyrazach takich jak ask czy bath (Amerykanie używają [æ])
• Spółgłoska [l] brzmi miękko (jak polskie l) przed samogłoskami, ale ulega welaryzacji przed spółgłoskami i na końcu wyrazu. Dla porównania Irlandczycy używają miękkiego [l] we wszystkich pozycjach, a Amerykanie wymawiają zawsze welaryzowane [ɫ].
• Spółgłoska [t] jest wymawiana jako /t/ we wszystkich pozycjach - wyraz butter czyta się [bʌtə], podczas gdy w angielszczyźnie amerykańskiej brzmi on [bʌɾəɻ] a w Cockneyu [bʌʔə].
• Zbitki [tj], [dj] i [nj] nie są upraszczane do [t], [d], [n]: new wymawia się [nju:] (po amerykańsku - [nu:]).

W ciągu XX wieku wymowa RP uległa zmianom, np. samogłoska [ʌ] przesunęła się do przodu, w kierunku [ɐ], a [æ] obniżyła się do [a]. Mimo tego, symbole [ʌ] i [æ] są nadal powszechnie używane, choć odpowiadające im w systemie IPA dźwięki można usłyszeć tylko w wymowie starszego pokolenia i w angielszczyźnie amerykańskiej. Dyftong [ɔə] uległ uproszczeniu do [ɔ:], tak że wyrazy pour i paw są teraz homofonami.