R-73

Z Wikipedii

R-73
Dane podstawowe
Państwo	Rosja
Producent	GosMKB "Wympieł"
Typ	kierowany pocisk rakietowy powietrze-powietrze
Przeznaczenie	przeciwlotnicza krótkiego zasięgu
Historia
Data konstrukcji	1973
Lata produkcji	1985 - obecnie
Używana w latach	1985 - obecnie
Dane techniczne
Długość	2900 mm
Średnica	170 mm
Rozpiętość	510 mm
Prędkość	2,5 Ma (3060 km/h)
Naprowadzanie	pasywne termiczne (IR)
Masa	105 kg
Masa głowicy	7,4 kg
Typ głowicy	odłamkowo-burząca
Zasięg	30 km
Użytkownicy
Rosja, Polska i inne

R-73 — radziecki/rosyjski kierowany pocisk rakietowy powietrze-powietrze, przeznaczony do zwalczania celów powietrznych na krótkich dystansach, w warunkach walki powietrznej, naprowadzany termicznie (na źródło promieniowania podczerwonego). Odpowiednik późnych wersji amerykańskiego AIM-9 Sidewinder. W nomenklaturze NATO pocisk nosi oznaczenie AA-11 Archer (ang. - łucznik).

[edytuj] Historia

Opracowanie pocisku R-73 rozpoczęto w 1973 roku w zakładach GosMBK "Wympieł" (ГосМКБ «Вымпел»), w celu zastąpienia przestarzałego R-60. Oficjalnie R-73 wszedł do uzbrojenia w 1985 roku, jako wyposażenie samolotów myśliwskich nowej generacji MiG-29 i Su-27 oraz śmigłowców Mi-24, Mi-28 i Ka-50. Możliwe jest także wyposażenie w R-73 innych statków powietrznych, także tych bez zaawansowanych systemów kierowania ogniem.

[edytuj] Konstrukcja pocisku R-73

Pocisk R-73 przeznaczony jest do zwalczania celów powietrznych takich, jak samoloty i śmigłowce, ale także pocisków manewrujących. Należy on do pocisków typu wystrzel i zapomnij, co oznacza, że po odpaleniu sam naprowadza się na cel bez konieczności ingerencji w tor jego lotu przez zewnętrzne systemy naprowadzające.

Detektor podczerwieni pocisku jest chłodzony ciekłym gazem w celu zapobieżenia oślepieniu przez odbicia od powierzchni wody i lądu. Kąt przeszukiwania detektora wynosi 60°. Wybór celu może być realizowany poprzez celownik nahełmowy pilota, a skuteczny atak może być przeprowadzony na odległość od 300 metrów do 30 km.

R-73 jest bardzo zwrotnym pociskiem, prawdopodobnie znacznie lepszym niż jego zachodni konkurent AIM-9 Sidewinder i uważa się, że stał się on impulsem do opracowania nowocześniejszych pocisków tej klasy takich jak AIM-132 ASRAAM, IRIS-T czy unowocześnionej wersji AIM-9X Sidewinder, obecnie wprowadzanej na uzbrojenie samolotów amerykańskich.

W 1997 roku wprowadzono do uzbrojenia krajów WNP unowocześnioną, opracowaną 3 lata wcześniej wersję pocisku oznaczoną jako R-74EM (początkowo R-73M). R-74EM posiada większy zasięg i szerszy kąt przeszukiwania systemu naprowadzającego, oraz zmniejszoną podatność na środki przeciwdziałania namierzeniu przez pociski rakietowe takie jak flary.

R-73 stanowi wyposażenie samolotów MiG-29, Su-27 i Su-35, oraz nieco starszych maszyn MiG-21, MiG-23, Su-24 i Su-25, oraz śmigłowców bojowych Mi-24, Mi-28 i Ka-50.