Z Wikipedii
Pierzyca gruzowa (Lepidium ruderale L.) – gatunek rośliny jednorocznej (czasami dwuletniej), należący do rodziny kapustowatych. W Polsce jest dość pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Status gatunku we florze Polski: archeofit.
[edytuj] Charakterystyka
- Łodyga
- Wzniesiona, rozgałęziona, krótko omszona prostymi włoskami. Ma wysokość 10-30 (40) cm. Cała roślina wydziela nieprzyjemny zapach.
- Liście
- Dolne są pojedynczo lub podwójnie pierzastosieczne, a ich odcinki są równowąskie lub wąskołopatkowate. Górne są siedzące, równowąskie, tępo zakończone i całobrzegie. Wszystkie liście wiotkie.
- Kwiaty
- Żółtawobiałe, zebrane w silnie wydłużone grona na szczytach pędów. Przeważnie brak płatków korony, a jeśli są, to są krótsze od działek kielicha. Pręciki zwykle 2. Kwitnie od maja do września.
- Owoc
- Wąsko oskrzydlona, płaska łuszczynka o długości 20-40 mm. Na szczycie jest nieco wycięta.
- Biotop, wymagania
- Siedliska ruderalne: rumowiska, nasypy kolejowe, śmietniska. Roślina ruderalna, hemikryptofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Sisymbrion [1].
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
[edytuj] Bibliografia
- Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
[edytuj] Linki zewnętrzne