Pałaneczka gruboogonowa
Z Wikipedii
| Pałaneczka gruboogonowa | |||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||
| Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
| Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
| Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
| Typ | strunowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podtyp | kręgowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gromada | ssaki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podgromada | ssaki żyworodne | ||||||||||||||||||||||||||||
| Szczep | ssaki niższe | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nadrząd | torbacze | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rząd | dwuprzodozębowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzina | drzewnicowate | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzaj | Cercartetus | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gatunek | pałaneczka gruboogonowa | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
| Cercartetus nanus | |||||||||||||||||||||||||||||
| (Desmarest, 1818) | |||||||||||||||||||||||||||||
| Status ochronny | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
 Systematyka w Wikispecies |
|||||||||||||||||||||||||||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||||||||||||||||||||||||||
.gif/240px-Horizontal_rule_line_(black-blue).gif){kind=small}
Pałaneczka gruboogonowa (Cercartetus nanus) - ssak z rodziny drzewnicowatych (Burramyidae).
Spis treści |
[edytuj] Wygląd
Długość ciała 7-11 cm, ogona (chwytnego) 7,5-10,5 cm, masa 15-43 g. Wierzch ciała płowobrązowy, spód biały.
[edytuj] Występowanie
Istnieją dwa podgatunki zamieszkujące Tasmanię, kontynent od południowego-wschodu Australii Południowej do południowego-wschodniego Queenslandu oraz pobliskie wyspy
[edytuj] Środowisko życia
Od lasów deszczowych, poprzez lasy twardolistne do obszarów półpustynnych.
[edytuj] Tryb życia
Jest zwierzęciem nocnym. Dzień spędza w kulistym gnieździe, czasami zajmuje również opuszczone gniazda ptaków. Jeden osobnik może używać kilku gniazd. Zwinnie wspina się nawet na najcieńsze gałązki dzięki chwytnemu ogonkowi. Z końcem lata zwierzęta bardzo przybierają na wadze, grubieje również nasada ogona, gdzie gromadzone są rezerwy tłuszczu potrzebne na przetrwanie zimy. Zimą i w ciągu dnia aktywność zwierząt spada i zapadają w odrętwienie, które nie trwa jednak dłużej niż dwa tygodnie. Pokarm składa się głównie z pyłku i nektaru, np. kwiatów eukaliptusa czy banksji, który zbierany jest pędzelkowatym językiem. Prawdopodobnie zwierzęta te mogą odgrywać pewna rolę przy zapylaniu tych roślin. Gdy nie ma kwiatów, żywią się owocami, pająkami, owadami i ich larwami. Narodziny młodych odbywają się na kontynencie od wiosny do jesieni, na Tasmanii od końca zimy do wiosny. Jeden miot składa się przeważnie z czterech młodych, które przez około 6 tygodni pozostają w torbie.
[edytuj] Bibliografia
- Sides, C.: Cercartetus nanus (en). (On-line), Animal Diversity Web, 2003. [dostęp 10 kwietnia 2008].
