Płomyk
Z Wikipedii
Płomyk. Tygodnik ilustrowany dla dzieci i młodzieży - czasopismo wydawane od 1917 do 1991 roku. Pierwszym wydawcą był Związek Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych, a od 1930 r. Związek Nauczycielstwa Polskiego. W ostatnich dziesięcioleciach dzialalności dwutygodnik.
Założycielką pisma była Janina Porazińska. W okresie dwudziestolecia międzywojennego z czasopismem współpracowali m.in. Józef Czechowicz, Aleksander Kamiński, Franciszka Themerson czy Wanda Wasilewska. "Płomyk" już w 1915 roku zaczął się ukazywać jako dodatek do "Zorzy" Pauliny Krakowowej, potem w 1918 roku wydawany był już jako samodzielne czasopismo. Było to czasopismo bardzo nowoczesne, miało charakter różnotematyczny. Poszczególne numery nawiązywały do pór roku, jakiś szczególnych wydarzeń. Stopniowo, od lat 30. "Płomyk" nabrał charakteru monotematycznego i stał się tygodnikiem. Wprowadził bogaty dział korespondencji - były listy do redakcji pisane przez dzieci i listy od redakcji. Czasopismo to było bardzo cenne, gdyż podobnie jak "Szkółka dla dzieci" było skorelowane z programem szkolnym. Od 1929 roku wychodził jako dodatek do "Płomyka", "Płomyczek" (od 1930 r. jako samodzielne czasopismo).
W latach 1952-1969 redaktorem naczelnym była Hanna Ożogowska.
Od roku 1965 czasopismo organizowało wśród swoich czytelników doroczny plebiscyt na najpopularniejszego autora literatury młodzieżowej. Zwycięzca otrzymywał nagrodę "Orlego Pióra".
Od jesieni 1969 roku organizowany był plebiscyt czytelników "Płomyka", którzy przyznawali "najwyższe odznaczenie - SZKARŁATNĄ RÓŻĘ - symbol wdzięczności i przywiązania", honorując w ten sposób tych swoich nauczycieli i wychowawców, których uznawali za swoich prawdziwych przyjaciół, godnych pełnego zaufania i szacunku.
Płomyk został "zgaszony" z numerem 12/1991. W 1990 roku ukazało się już tylko 14 numerów. Jak wyjaśniono w ostatnim, pożegnalnym numerze, likwidacja miała związek ze zbyt dużą utratą czytelników na rzecz "nowych i bardziej komercjalnych" czasopism dla młodzieży, które pojawiły się po 1989 roku, oraz ze sprywatyzowaniem wydawnictwa Nasza Księgarnia, które nie chciało ponosić strat. W ostatnim roku sponsorem czasopisma było PKO i temat oszczędzania pojawiał się często na łamach.
Płomyk często publikował nowe książki młodzieżowe przed, a czasem i po ich wydaniu książkowym, np.:
- Edmund Niziurski, Biała Noga i chłopak z Targówka, w 1960 roku. Opowiadanie później weszło do zbioru Trzynasty występek
- Zbigniew Nienacki, Pan Samochodzik i zagadki Fromborka, w 1971 roku
- Edmund Niziurski, Adelo, zrozum mnie, w 1976 roku
- Zbigniew Nienacki, Pan Samochodzik i Niewidzialni, w 1977 roku
- Ewa Nowacka, Może nie, może tak, w 1977 roku
- Władysław Krapiwin, Chłopiec ze szpadą, w 1980 roku
- Edmund Niziurski, Szkolny lud, Okulla i ja, około 1980 roku
- Sue Townsend, Sekretny dziennik Adriana Mole'a, fragmenty w numerze 4/1991
- Edmund Niziurski, Pięć melonów na rękę, w numerach 6-12/1991. Publikacja została przerwana w związku z likwidacją. Ostatni numer odsyłał czytelników do książki mającej być wydanej w 1992 roku (a która ukazała się dopiero w 1996).
