Nierozłączka rudogłowa

Z Wikipedii

Nierozłączka Fischera

Systematyka

A. fischeri

Nazwa systematyczna

Agapornis fischeri

Reichenow, 1887

Status ochronny

Kategoria zagrożenia (CzKGZ)
EX	EW	CR	EN	VU	NT	LC

Kategoria: podwyższonego ryzyka

Zasięg występowania

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Nierozłączka w locie

Nierozłączka rudogłowa, nazywana także nierozłączką Fischera, jest gatunkiem papugi występującym w naturze (Afryka Środkowa).

Nazwana w XIX wieku przez Niemca, Antona Reichenowa nazwiskiem współodkrywcy, Gustava Fischera.

Gatunek bardzo odporny i adaptatywny (za wyjątkiem niskich temperatur), często zdarza mu się skutecznie wywalczać przestrzeń i miejsca do lęgów w rywalizacji z większymi ptakami.

Istnieją w hodowlach mutacje barwne tej podstawowej odmiany (np. mutacja niebieska, żółta i lutino), jednak nieliczne w porównaniu z uzyskanymi z innych gatunków nierozłączek.

Nazywane są nierozłączkami (ang. „lovebirds”) z powodu silnie afiliatywnych zachowań przejawianych względem partnerów. Nierozłączki zwykle spędzają czas siedząc razem, muskając sobie nawzajem piórka, gruchając do siebie i wymieniając czułości. Łatwe i raczej bezproblemowe w jednogatunkowej hodowli, ptaki te nie wymagają dużej wiedzy od właściciela i dobrze nadają się dla początkujących hodowców papug. Wbrew nazwie ‘nierozłączka” i potocznemu wyobrażeniu na temat konieczności trzymania w parach, ptaki te mogą również być trzymane osobno w celu lepszego zsocjalizowania się z człowiekiem. Są wówczas mniej hałaśliwe.

Pochodzenie: Afryka centralna, północna Tanzania, okolice Jeziora Wiktorii i park Serengeti. Z powodu przerzedzenia na oryginalnych stanowiskach wywołanego nielegalnym odłowem, obecnie spotyka się je głównie na terenach gęsto zalesionych, w małych koloniach liczących 4-5 ptaków.

Wygląd: długość ciała ok 15 cm, waga 43-58 g., tułów dość krępy, ogon krótki. Korpus w kolorze jasnej zieleni. Na skrzydłach upierzenie szmaragdowo-zielone z ciemniejszymi lotkami. Łeb i szyja żółto-pomarańczowo-czerwone. Głowa proporcjonalnie duża w stosunku do reszty ciała. Ogon o barwie ciemnozielonej, z kuprem niebiesko-fioletowym. Kolor dzioba – intensywnie czerwony. Oczy duże, czarne z białą obwódką nagiej skóry dookoła. Cztery przeciwstawnie ustawione palce, skóra nóg szaro-różowa.

Głos: Gatunek hałaśliwy, nierozłączki Fishera wydają szeroką gamę odgłosów, od ćwierkania, szczebiotania i wysokich skrzeków po gwizdy i trele.

Długość życia: 10-15 lat.

Psychika: są towarzyskie, ciekawskie i aktywne. Nierozłączki Fishera to ptaki inteligentne, łatwo uczą się prostych sztuczek, choć ich zdolności naśladowania mowy są niewielkie. Wymagają dużo stymulacji i poświęcania uwagi przez właściciela, inaczej łatwo popadają w nudę i przejawiają działania destrukcyjne. Należy zapewnić im dużo zabawek i możliwości interakcji z otoczeniem. Uwielbiają „eksplorować” otoczenie dziobem, w związku z czym ważne jest, aby nie miały dostępu do substancji szkodliwych. Ich dewastacyjne skłonności lepiej przekierować na wszelkiego rodzaju gryzaki dla papug i świeże gałązki drzew i krzewów, które bardzo lubią obgryzać.

Sezon lęgowy: w naturze w okolicach maja – lipca, jednak u nierozłączek trzymanych w niewoli lęgi mogą wystąpić także w innych miesiącach. W naturze często zasiedlają porzucone gniazda innych gatunków, w niewoli notorycznie zdarza im się zabierać budki lęgowe nawet większym papugom. Parom zapewnić należy drewniane budki lęgowe o wymiarach 15x15x20 cm, mocując budkę w górnym narożniku klatki. Zazwyczaj do lęgów przystępują ptaki mające 12 miesięcy. Samica składa zwykle 3-8 jaj, z których po 23 dniach wykluwają się młode (zdolne do latania w ok 38 dni).

Dymorfizm płciowy: brak różnic w upierzeniu i wielkości, rozróżnianie jedynie po kształcie czaszki (dłuższa i niżej wysklepiona u samców)oraz na podstawie możliwego szerszego rozstawienia kości łonowych u odbywających lęgi samic (już w okresie dojrzałości). Niektóre źródła donoszą o odrobinę mniej jaskrawym ubarwieniu samiczek.

Wygląd młodych: młode nierozłączki tej odmiany można odróżnić od starych po mniej intensywnym, matowym ubarwieniu i małej czarnej plamce na górnej połowie dzioba, przy woskówce (plamka znika po ok 2 miesiącach od wyjścia z budki lęgowej). U młodych papug biała obwódka skórna wokół oka powinna być nieco cieńsza.

Klatka: powinna być ustawiona w ruchliwej części domu, byle nie bezpośrednio na słońcu z uwagi na ryzyko przegrzania ptaków. Dla pojedynczego osobnika odpowiednia będzie klatka o formie prostopadłościanu z bokiem długości 45 cm lub więcej, dla pary natomiast wymagana długość boku wzrasta do minimalnie 60 cm. Jeszcze większe powinny być klatki służące do rozmnażania nierozłączek. Papużki te są bardzo aktywne, w związku z czym należy zadbać o umieszczenie w klatce co najmniej 2 żerdek ustawionych niedaleko ścianek, aby ptaki mogły przefruwać między nimi i zażywać odrobinę ruchu.

Żywienie: podstawowym pokarmem są mieszanki ziaren (ok 65-80%), koniecznie uzupełniane o dodatki warzywne (15-30%, składające się z zieleniny, strąków, kolb kukurydzy itd) i owocowe (5%, np. kawałeczki jabłka, winogronu, melona). Można również podawać kiełki, proso i ryż. Nierozłączki karmione tylko ziarnem z czasem podupadają na zdrowiu. Dla młodych papużek albo podczas lęgów dietę warto uzupełnić o gotowane, poszatkowane jajko lub gotowe pokarmy zawierające jajka (np. mieszanki jajeczne czy kolby z dodatkiem jajka).