Mirella Freni

Z Wikipedii

Mirella Freni, wł. Fregni (ur. 27 lutego 1935 w Modenie) - włoska śpiewaczka operowa, sopran.

[edytuj] Biografia

Urodziła się w rodzinie robotniczej, jej matka pracowała w tej samej fabryce papierosów, co matka Luciano Pavarottiego. Od dzieciństwa wykazywała ogromne zdolności muzyczne w zakresie śpiewu. Jako dziewiętnastolatka zadebiutowała w operze w Modenie jako Micaela w Carmen. Błyskawicznie została zauważona i otrzymała liczne propozycje nowych występów, jednak zrezygnowała z nich, by wyjść za mąż i urodzić dziecko.

W 1958 r. pojawiła się ponownie w teatrze w Turynie, gdzie zaśpiewała rolę Mimi w Cyganerii. W latach 1959-1962 występowała w operach w Holandii i Wielkiej Brytanii, jednak wielki międzynarodowy sukces miał miejsce dopiero wraz z rolą Adiny w Napoju miłosnym, a następnie Zuzanny w Weselu Figara w 1960 r.

Rok później dwudziestopięcioletnia śpiewaczka zadebiutowała w Covent Garden jako Nannetta w Falstaffie, a dwa lata później pierwszy raz zaśpiewała w La Scali. W drugiej połowie lat 60. podbiła Metropolitan Opera, grając kolejno - Mimi, Liu w Turandot oraz Małgorzatę w Fauście.

W latach 70. dodała do swojego repertuaru dramatyczne role Verdiego - wcieliła się w prawie wszystkie jego tragicznej bohaterki: Desdemonę (Otello), Elżbietę (Don Carlos), Leonorę Moc przeznaczenia, Elwirę (Ernani) oraz Aidę. Pozostawała specjalistką od ról Pucciniego - zagrała kolejno Madame Butterfly, Toskę oraz Manon Lescaut, a także nagrała cały Tryptyk.

W 1976 r. wystąpiła ponownie w roli Zuzanny w sfilmowanej wersji Wesela Figara.

W latach 90. ponownie zmieniła kierunek poszerzania repertuaru, koncentrując się na włoskim weryźmie i operze rosyjskiej. Zagrała Adrianę Lecouvreur w operze Cilei pod tym samym tytułem oraz Fedorę w dziele Umberto Giordano, z którą odbyła trasę pod Włoszech i Hiszpanii. Następnie zagrała Tatianę w Eugeniuszu Onieginie oraz Lizę w Damie pikowej.

W 2005 r. zakończyła karierę rolą tytułową w Dziewicy Orleańskiej, koncentrując się od tej pory. na pracy nauczycielki śpiewu w Centrum Bel Canto w Vignola, które założyła z drugim mężem. Opublikowała pamiętniki pt. Mój drogi teatr w 1990. Uniwersytet w Pizie nadał jej doktorat honoris causa za "wybitny wkład w kulturę europejską". Otrzymała również włoski order Cavalliere della Gran Croce ( w 1990) oraz Legię Honorową (1993).

[edytuj] Życie prywatne

Jej pierwsze małżeństwo z nauczycielem śpiewu Leona Magiera (z którym miała dziecko) zakończyło się rozwodem. Jej mężem w latach 1981 - 2004 był słynny bułgarski bas Nikołaj Giaurow.