Minister (urząd)
Z Wikipedii
Minister – urzędnik, który jest członkiem rządu i kieruje ministerstwem. Słowo minister pochodzi od łac. minister – sługa, pomocnik.
[edytuj] Urząd ministra w prawie polskim
Minister jest naczelnym organem administracji państwowej. Kieruje wyodrębnionym działem lub działami administracji rządowej (dawniej mówiono o tzw. resorcie) lub jest tzw. ministrem bez teki. Wykonuje swoje zadania przy pomocy sekretarzy stanu i podsekretarzy stanu, oraz specjalnego urzędu: ministerstwa. Wchodzi też w skład Rady Ministrów.
[edytuj] Powołanie na urząd ministra
Minister jest powoływany na stanowisko i odwoływany z niego postanowieniem Prezydenta RP na wniosek Prezesa Rady Ministrów. Minister obejmuje urząd dopiero po złożeniu przysięgi wobec Prezydenta RP, której treść określona jest art. 151 Konstytucji RP. Niezłożenie przysięgi wyklucza podsądność Trybunałowi Stanu osoby powołanej na urząd ministra.
Po powołaniu ministra premier, tzw. rozporządzeniem atrybucyjnym wydanym na podstawie Ustawy o Radzie Ministrów może określić szczegółowy zakres działania danego ministra: wskazując dział lub działy administracji, którymi kieruje minister, ustalić ministerstwo lub inny urząd obsługujący ministra, wskazując organy i jednostki podległe ministrowi lub przez niego nadzorowane. Podstawowe kompetencje i zadania ministra określają, zgodnie z art. 149 ust. 1 Konstytucji RP, ustawy.
