Millet
Z Wikipedii
System milletów w państwie osmańskim był sposobem podporządkowywania sobie mniejszości niemuzułamańskich, dlatego też narody Półwyspu Bałkańskiego były ograniczone w swoich obywatelskich prawach i wolnościach, gdyż indywidualny status jednostki opierał się na jej przynależności religijnej. Chrześcijanin mógł stać się pełnoprawnym obywatelem, jedynie pod warunkiem przejścia na islam.
Każdy millet był nadzorowany przez etnarchę (gr. ethnarchos - władca ludu), najczęściej religijnego hierarchę (np. prawosławnego patriarchę Konstantynopola), który podlegał bezpośrednio sułtanowi. Millety miały sporo władzy – ustanawiały własne prawa, zbierały i rozdzielały własne podatki. Wszystko czego od nich wymagano to lojalność wobec Imperium.
Gdy członek jednego milletu popełnił przestępstwo przeciwko członkowi innego, stosowano prawo strony poszkodowanej, lecz nadrzędny status islamskiej – panującej – większości zapewniał w każdym sporze z udziałem muzułmanina zastosowanie praw szariatu.
Do XIX w. głównymi milletami były: grecki prawosławny, żydowski i ormiański. Licznie reprezentowane były też mniejszości: katolicka, karaimska i samarytańska.