Mieczyk dachówkowaty
Z Wikipedii
| Mieczyk dachówkowaty | |
 Mieczyk dachówkowaty dziko rosnący w swoim naturalnym środowisku |
|
| Systematyka wg Reveala | |
| Domena | jądrowce |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | naczyniowe |
| Nadgromada | nasienne |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | jednoliścienne |
| Rząd | kosaćcowate |
| Rodzina | kosaćcowate |
| Rodzaj | mieczyk |
| Gatunek | mieczyk dachówkowaty |
| Nazwa systematyczna | |
| Gladiolus imbricatus L. | |
 Galeria zdjęć i grafik |
|
Mieczyk dachówkowaty (Gladiolus imbricatus) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny kosaćcowatych. W Polsce występuje na całym terytorium, ale w górach dużo częściej. Roślina dawniej pospolita, obecnie rzadka, szczególnie na niżu.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
- Łodyga
- Pojedyncza, nierozgałęziona, sztywna, dorastająca do 1m (wraz z kwiatostanem).
- Liście
- Jest ich zaledwie kilka (3-4), są całobrzegie, długie i sztywne. Mają mieczowaty kształt i obejmują pochwiasto dolną część łodygi. Długość 20-25 cm, szerokość ok. 2 cm.
- Kwiaty
- Duże kwiaty na szczycie łodygi zebrane w jednostronne, gęste grono złożone z kilku do kilkunastu kwiatów. Kwiaty grzbieciste, lejkowate, o długości ok.2,5 cm. Okwiat niezróżnicowany na kielich i koronę, składający się z 6 purpurowoczerwonych działek, które są u nasady zrośnięte w krótki kieliszek. Najwyższa działka nieco szersza, najniższa dłuższa od pozostałych. Trzy dolne działki o nieco podgiętych brzegach maja ciemnoczerwone smugi z białym środkiem. Nitki trzech pręcików dwukrotnie dłuższe od zielonych pylników. Słupek z nitkowatą szyjką i trzema znamionami. Kwitnie w lipcu, zapylany jest przez błonkówki.
- Owoc
- Trójkanciasta torebka z licznymi, oskrzydlonymi nasionami. Roślina wiatrosiewna.
- Część podziemna
- Posiada podziemną bulwocebulkę. Dolna to ubiegłoroczna cebulka, z której roślina czerpie substancje zapasowe, górna to młodsza, tegoroczna bulwocebulka, w której roślina gromadzi substancje zapasowe na przyszły rok. Obydwie mają kulisty kształt i otoczone są błoniasta osłonką.
- Biotop, wymagania
- Wilgotne łąki, ugory, polany, zarośla, dąbrowy, w niektórych miejscach w górach i na Podhalu masowo. Na niżu rzadko spotykany. Dawniej rósł również w uprawach owsa i jęczmienia jako chwast. Geofit cebulkowy. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Molinion caeruleae , Ass. Triglochino-Glaucetum (reg.)[1].
[edytuj] Ochrona
Roślina objęta w Polsce ochroną gatunkową. Roślina coraz rzadsza, również w górach. Często zbierana dla swych pięknych kwiatów. Łatwa do wyniszczenia, gdyż podczas zbierania przeważnie wyrywa się z ziemi wraz z bulwami.
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina uprawna: uprawiana w licznych odmianach jako roślina ozdobna dla swych pięknych kwiatów.
- Sposób uprawy: rozmnażana wyłącznie przez cebulki.
Przypisy
- ↑ Matuszkiewicz Władysław. Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
[edytuj] Bibliografia
- Zbigniew Mirek, Halina Pięknoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9.
- Zofia Radwańska-Paryska: Rośliny tatrzańskie. Warszawa: WSiP, 1988. ISBN 83-09-00256-4.
- Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Zobacz też: rośliny tatrzańskie.
