Melizanda (królowa Jerozolimy)

Z Wikipedii

Melizanda (ur. 1105, zm. 11 września 1161) – królowa Jerozolimy 1131 - 1153.

Melizanda była najstarszą córką króla Baldwina II i jego żony - armeńskiej księżniczki, Morfii z Meliteny. Miała jeszcze trzy młodsze siostry; Alicję, Hodiernę, i Jowitę. Imię otrzymała na cześć swojej babki od strony ojca - Melisende de Montlhéry, żony Hugona I, hrabiego Rethel.

Za życia ojca otrzymała tytuł filia regis et regni Jerosolimitani haeres ("córki królewskiej i następczyni tronu Jerozolimy") i w czasie oficjalnych ceremonii miała pierwszeństwo przed szlachtą i klerem. Jej ojciec postanowił, że Melizanda obejmie tron po jego śmierci, ale postanowił również wydać ją za mąż za jakiegoś mężnego rycerza, który w przyszłości będzie ją chronił i jej pomagał. Baldwin II wybrał francuskiego księcia Fulka Andegaweńskiego, słynnego krzyżowca i rycerza (w tym samym czasie Godfryd Plantagenet, syn Fulka z pierwszego małżeństwa poślubił cesarzową Matyldę, wyznaczoną na następczynię tronu Anglii). W czasie negocjacji Fulka z wysłannikami Baldwina II - Wilhelmem de Bures i Hugonem de Payns, Fulko nalegał aby w przyszłości zostać pełnoprawnym królem Jerozolimy. Baldwin II zgodził się, ponieważ Fulko był bogatym rycerzem i do Jerozolimy zabrałby swoje doświadczone oddziały.

2 czerwca 1129 miał miejsce ślub Melizandy i Fulka. W 1130 Melizanda urodziła syna Baldwina, Baldwin II aby wzmocnić pozycję córki, mianował ją strażniczką syna.

[edytuj] Królowa Jerozolimy

Król zmarł już w 1131, a Melizanda i Fulko wspólnie objęli pusty tron. Fulko próbował odsunąć żonę od faktycznej władzy i zaczęły się starcia między małżonkami. W 1132 oskarżył żonę o romans z jej kuzynem i członkiem rodziny królewskiej - Hugonem II de Le Puiset, hrabią Jaffy. Małżonkowie pojednali się w 1136 i w następstwie tego Melizanda urodziła drugiego syna Amalryka. W 1143 Fulko zginął w wypadku podczas polowania, Melizanda opłakiwała go publicznie i prywatnie. Od 1143, panowała przez siedem lat wraz z starszym synem - Baldwinem III jako regentka.

W 1144 hrabstwo Edessy zostało oblężone, hrabia Joscelin II nie był w stanie sam obronić swoich ziem. Melizanda odpowiedziała na jego prośby wysłaniem armii dowodzonej przez kontabla Manassesa de Hierges, Filipa de Milly i Elinanda de Bures. Rajmund z Antiochii zignorował apel o pomoc, ponieważ jego armia zajęta była walkami z wojskami bizantyjskimi. Mimo pomocy Melizandy, Edessa padła, więc królowa wysłała list do papieża Eugeniusza III. Ten zwołał II krucjatę, poprowadzoną przez króla Francji - Ludwika VII Młodego i króla Niemiec Konrada III Hohenstaufa; Ludwikowi towarszyszyła jego żona - Eleonora Akwitańska ze swoimi wasalami. Eleonora odziedziczyła ziemie i tytuły po śmierci ojca, nie miała braci, i zachowała suwerenną władzę - podobnie jak Melizanda.

W 1148 krzyżowcy spotkali się w Akce i uzgodnili strategię dalszych działań. Konrad i Ludwik doradzili 16-letniemu Baldwinowi III, żeby zaatakował muzułmańskie miasto Damaszek. Melizanda, Manasses i Eleonora chcieli podbić Aleppo, które przypadałoby się podczas odbijania Edessy, ale Baldwin III zdecydował ruszyć na Damaszek. Miasto to było połączone z Jerozolimą umowami pokojowymi; kiedy nie udało się go zdobyć, mieszkańcy nie chcieli już podpisać kolejnych traktatów z Jerozolimą. Po 11 miesiącach Ludwik i Eleonora wrócili do Francji, tym samym II krucjata zakończyła się porażką.

[edytuj] Dalsze życie

Baldwin osiągnał pełnoletność w 1145, ale matka nie oddała mu władzy, z tego powodu doszło między nimi do konfliktu. Dopiero w 1152 Baldwin samodzielnie objął władzę. W 1153 matka i syn pogodzili się. Baldwin zaczął okazywać matce szacunek i respekt. W 1157 Melizanda była świadkiem ślubu jej młodszego syna - Amalryka z Agnieszką de Courtenay. W 1161 prawdopodobnie miała zawał i już nie brała czynnego udziału w kierowaniu państwem. Jej siostry Hodierna, hrabina Trypolisu i Jowita, przełożona klasztoru w Bethany, przybyły aby się nią zaopiekować. Zmarła 11 września 1161, została pochowana obok swojej matki Morfii.