Lucjusz Munatius Plancus
Z Wikipedii
Lucjusz Munatius Plancus (łac. Lucius Munatius Plancus, ok. 87 p.n.e.-ok. 15 n.e.) był rzymskim senatorem, konsulem w 42 r. p.n.e. i cenzorem w 22 r. p.n.e. razem z Emiliuszem Lepidusem Paullusem. Obok Talleyranda osiemnaście wieków później stanowi przykład osoby, która potrafiła przetrwać niesprzyjające okoliczności przez ciągłe zmiany sojuszy.
Początki jego kariery są raczej niejasne i niewiele o nim wiadomo. Było oficerem Juliusza Cezara podczas podboju Galii i w wojnie domowej przeciw Pompejom. W czasie zamordowania Cezara 15 marca 44 r. p.n.e. Plancus był prokonsulem prowincji Gallia Comata. W następnym roku jednak poparł Marka Antoniusza i objął urząd konsula razem z Markiem Emiliuszem Lepidusem w 42 r. p.n.e. Został prokonsulem Azji ok. 40 r. p.n.e. Podczas wyprawy Marka Antoniusza do Armenii i Partii, aby pomścić śmierć Krassusa, Plancus został prokonsulem Syrii. Ale kiedy upadła kampania Antoniusza przeciw Partom, opuścił go i przyłączył się do Oktawiana Augusta. Według Swetoniusza, to Plancus zaproponował Oktawianowi przyjąć tytuł Augusta raczej niż być nazywanym Romulusem – drugim założycielem Rzymu.(Suet. Aug. 7).
W 22 r. p.n.e. August wyznaczył Plancusa i Emiliusza Lepidusa Paullusa na urząd cenzora (Suet. Aug. 37, Claud. 16; Dio, liv.2). Okres ich urzędowania nie odznaczył się niczym szczególnym, ale był ostatnim, w którym wyznaczano cenzorów.
Plancus jest jedną z niewielu osobistości rzymskich, których grób zachował się do dziś, choć jego ciała dawno już nie ma. Mauzoleum Plancusa, masywny grób w kształcie cylindra znajduje się w miejscowości Gaeta, na nadmorskim wzgórzu; w środku jest poświęcona mu stała wystawa.