Lennart Meri

Z Wikipedii

Lennart Georg Meri
Data i miejsce urodzenia	29 marca 1929 Tallinn
Data i miejsce śmierci	14 marca 2006 Tallinn
Prezydent Estonii
Okres urzędowania	od 6 października 1992 do 8 października 2001
Poprzednik	Heinrich Mark (na uchodźstwie)
Następca	Arnold Rüütel

Lennart Georg Meri (ur. 29 marca 1929 w Tallinnie, zm. 14 marca 2006 w Tallinnie) – pisarz i polityk estoński, w latach 1992-2001 prezydent Estonii. Był pierwszym prezydentem po odzyskaniu przez ten kraj niepodległości.

Urodził się 29 marca 1929 w Tallinnie. Ze względu na pracę swojego ojca – dyplomaty, większość dzieciństwa spędził za granicą, chodząc do szkoły m.in. w Paryżu. Po aneksji Estonii przez ZSRR, w 1941 r. Meri wraz z całą rodziną został deportowany na Syberię. Już jako dwunastolatek musiał pracować jako drwal. Po powrocie do Estonii, w 1953 ukończył historię na uniwersytecie w Tartu, jednak ze względu na jego pochodzenie, komunistyczne władze uniemożliwiły mu podjęcie pracy w zawodzie. Ostatecznie znalazł zatrudnienie jako dramaturg teatralny, a następnie producent audycji radiowych.

Pod koniec lat 50. opublikował pierwszą ze swoich książek podróżniczych, które z czasem przyniosły mu sławę w całym Związku Radzieckim i za granicą. Za jego najsłynniejszą pracę literacką uchodzi Hõbevalgem, poświęcona historii Estonii i basenu Morza Bałtyckiego.

Pomimo rosnącego międzynarodowego uznania dla jego twórczości, przez kilkanaście lat odmawiano mu paszportu. Gdy wreszcie w latach 70. zezwolono mu na wyjazdy na Zachód, stał się jednym z najważniejszych rzeczników praw Estończyków, wykorzystującym swoje szerokie znajomości w świecie mediów i kultury. W 1988 r. założył Instytut Estoński, mający promować wymianę kulturalną i młodzieży między Estonią a państwami zachodnimi.

W 1988 r. był jednym z liderów "śpiewającej rewolucji", kierowanego przez intelektualistów obywatelskiego zrywu na rzecz niepodległości Estonii. Po jej uzyskaniu i przeprowadzeniu w 1990 r. pierwszych wolnych wyborów, został ministrem spraw zagranicznych, obarczonym zadaniem stworzenia od podstaw dyplomacji nowego państwa. Po krótkim epizodzie jako ambasador w Finlandii, 6 października 1992 r. został pierwszym prezydentem odrodzonej Estonii. Pokonał wtedy m.in. swojego przyszłego następcę, Arnolda Rüütela. 20 września 1996 r. został wybrany na drugą i, zgodnie z konstytucją, ostatnią kadencję.