Ladislas J. Meduna

Z Wikipedii

Ladislas Joseph Meduna (ur. 1896, zm. 1964) – węgierski neurolog, odkrywca pierwszych skutecznych metod farmakologicznego leczenia schizofrenii.

Meduna urodził się w Budapeszcie w 1896 roku. Studiował medycynę na Uniwersytecie Semmelweisa w Budapeszcie od 1914 do 1921. W latach I wojny światowej, od 1915 do 1918 służył na froncie włoskim.

Meduna był zainteresowany badaniami nad neurologią i wkrótce znalazł zatrudnienie w Węgierskim Międzyuczelnianym Instytucie Badań Mózgu w Budapeszcie. Zajmował się wówczas budową i rozwojem przysadki mózgowej i mikrogleju, neuropatologią zatrucia ołowiem, awitaminozami i innymi zagadnieniami. W 1927 roku przeniósł się do Instytutu Psychiatrycznego i podjął badania psychopatologiczne. Zainteresował się obserwowanym antagonizmem schizofrenii i padaczki: stwierdził, że u 16,5% chorych z padaczką u których rozwinęły się objawy psychotyczne, doszło do remisji napadów padaczkowych. Odwrotna zależność również się sprawdzała: spośród 6000 pacjentów z schizofrenią jedynie 20 miało padaczkę.

Doprowadziło go to do pomysłu, by leczyć schizofrenię napadami padaczkowymi. Wśród substancji, których używał by bezpiecznie wywołać drgawki u swoich pacjentów, były alkaloidy strychnina, tebaina, koramina, kofeina i brucyna. Ostatecznie uznał, że olejowy roztwór kamfory jest skuteczny u zwierząt, jak i u ludzi. Nie chcąc ryzykować swojej kariery, eksperymenty przeprowadzał w podbudapesztańskim Lipotmezö. 23 stycznia 1934 roku podjął próbę wstrzyknięcia kamfory 33-letniemu pacjentowi w ciężkiej katatonii. Po zaledwie pięciu wstrzyknięciach, katatonia i objawy psychotyczne zostały zniesione. Łącznie, spośród 26 pacjentów całkowitą poprawę osiągnięto u 10 a częściową u trzech.

Wkrótce potem Meduna odkrył wyjątkowo silne właściwości pentylenetetrazolu (metrazolu, nazwa handlowa Cardiazol), i zaczął go stosować u swoich pacjentów w iniekcjach dożylnych i domięśniowych.

Opublikował wyniki swoich badań w 1935 roku. W 1939 roku wydał monografię w języku niemieckim "Die Konvulsionstherapie der Schizophrenie", w której opisał wyniki leczenia u 110 pacjentów.

Wraz ze wzrostem antysemityzmu i dojściem do władzy narodowego socjalizmu, Meduna wyemigrował do USA w 1938 roku. Tam został profesorem neurologii na Uniwersytecie Loyoli w Chicago. Po wojnie przeniósł się do Instytutu Psychiatrycznego Illinois, gdzie pracował aż do śmierci w 1964 roku.

[edytuj] Bibliografia

• Fink, M: Ladislas J. Meduna, M.D. 1896–1964. Am J Psychiatry 156:1807, 1999 PDF